Tag: เรื่องเล่าผี

ครั้งหนึ่งพระคุณเจ้าหลวงปู่ชอบ ฐานสโม และคณะศิษย์กำลังเดินทางด้วยรถยนต์จากวัดป่าแก้วชุม เพื่อกลับไปยังวัดป่าโคกมน พอออกจากวัดป่าแก้ว เบื้องต้นองค์ท่านหลวงปู่ชอบจะไปแวะเยี่ยม หลวงพ่อบุญเพ็ง เขมาภิรโต วัดถ้ำกลองเพล  พอออกจากอุดรธานีระหว่างทางบ้านปากดง เขตอำเภอเมืองอุดรธานี องค์ท่านบอกไม่ต้องแวะมัน ค่ำแล้ว องค์ท่านบอกให้คนขับรถและทุกคนแผ่เมตตา องค์ท่านก็นิ่งหลับตา.. ผ่านวัดป่าสิริสาละวันบ้านโนนทัน วัดของ หลวงปู่บุญมา ฐิตเปโม พอถึงบ้านห้วยเดื่อก่อนขึ้นภูพานน้อยหลวงปู่ชอบ ท่านยื่นมือมากดแตรรถยนต์เป็นระยะๆ  เราถามองค์ท่านว่า หลวงปู่กดทำไม ท่านบอกกดเพื่อเตือนสติให้ระวัง เราก็งง ทุกคนก็งง ท่านบอกให้มีสติอย่ากระโต้กโฮ้กฮาก...

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ 12 ปีก่อน เราชื่อจิน ตอนนั้นเราเคยมีแฟนและมีลูกด้วยกัน แต่เค้าเลิกกับเราไปตั้งแต่ลูกเราอายุได้ประมาณขวบเดียว พอเลิกกลับแฟนเก่า ก็มาเจอผู้ชายคนนึง ชื่อ บาส ซึ่งตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ ม.กรุงเทพ ปีสุดท้าย เราอายุมากกว่าเค้า เวลาเค้าเลิกเรียน เค้าจะคอยไปรับไปส่ง หรือบางเวลาเค้าก็พาเราไปรับลูกที่เนอสเซอรี่  แต่เราคบกันได้ไม่นาน สุดท้ายบาสก็มาบอกกับเราว่าจะกลับไปคบกับแฟนเก่าที่เรียนมหาลัยมาเดียวกันและ ณ วันนี้ที่แฟนเก่าเค้ากลับมา ผู้หญิงคนนั้นโทรกลับมาบอกเราว่า “เออเนี่ย เค้าอยู่ด้วยกันแล้วนะ”   เราก็บอกว่า “อ่อโอเคค่ะ ตามสบาย...

ทั้งสามสาว​ ได้ยินเหมือนกันคือคำว่า​  ....". สร้อย"  เป็นเสียงที่เยือกเย็นมากกก​ ใครได้ยินต้องชวนขนลุกจริงๆ "สร้อยยยยย... สร้อยยยยย... คืนนั้นทั้งคืน​ สามสาว​ อันมี​ ไหม/แป้ง/เนียน​ ต้องนอนคลุมโปง​เบียดกันอยู่จนแจ้ง​ ยิ่งเนียนด้วยแล้วกลัวจนไข้ขึ้น   เพราะทั้งสามคิดว่าต้องเป็นผีของไอ้นูแน่ๆ​ เพราะเป็นเสียงของผู้ชาย​ ที่พูดคำว่า​ "สร้อย" ทั้งที่ไม่มีใครชื่อสร้อยเลย​  พอรุ่งเช้า​ เป็นวันหยุด​ ทั้งหมดนัดรวมพลกันทันที​ ที่ใต้ต้นจามจุรี(ต้นฉำฉา)​อันร่มรื่น ที่สูงใหญ่​ แผ่กิ่งก้านสาขา​ ให้ร่มเงา​ริมสนาม​...

ไหม : โธ่เอ๋ย!  ไอ้นู​ แกไม่น่าจะอายุสั้นแบบนี้เลยนะ​ ชั้นเคยบอกแกหลายครั้งแล้ว​ ว่าให้ลดความเฮ้วของแกลงบ้าง แกไม่เคยเชื่อชั้นเลย​ แล้วสุดท้ายเป็นไง... ฮือๆๆ​ ไอ้นู.. เป็นเพราะไอ้ยศแท้ๆเลย​ จะให้มันยืมรถไปขี่ทำไม​  รู้ๆอยู่ว่าไอ้นูมันเป็นคนใจร้อนขนาดไหน แป้ง : อย่าเสียใจไปเลยนะแก​ ไอ้นูมันพ้นทุกข์ไปแล้ว​ เหลือแต่พวกเรานี่ล่ะ​ ต้องสู้กันต่อไป​  จะไปโทษไอ้ยศมันก็ไม่ถูกนะแก​  ชั้นล่ะ สงสารแม่ไอ้นูจริงๆเล้ย ไหนไอ้นูจะต้องมาตายเพราะความประมาทคึกคะนอง​ ไหนยังจะต้องหาเงินมาชดใช้ค่ารถเครื่อง​ ของไอ้ยศอีก​ ตัวเองไม่มีรถขี่​...

ผมก็ งง เลย “ห๊ะ” “อะไรนะ” "แล้วน้องได้ยินข่าวว่า เดือนมันประสบอุบัติเหตุรถล้มไหม" น้องเขาก็บอกว่า "ไม่เห็นได้ข่าวเลย รู้แต่ว่า ล่าสุด มันโดนหมากัด ตอนไปมีเรื่องทะเลาะกันที่บ้านแฟนมัน แต่มันก็นานแล้วนะ น่าจะสองเดือนกว่าแล้ว แล้วเรื่องหลังจากนั้นหนูก็ไม่รู้อะไรแล้ว" ฟังมาถึงตรงนี้ผมชัก แปลกๆ ขึ้นมายังไงชอบกล ได้แต่ยืนอึ้งอยู่  แล้วน้องเขาก็ขอตัวเดินจากไป ผมก็สงสัยมาก ทำไมไอ้เดือนมันต้องลาออกจากโรงเรียน ก็เลยขับรถกลับไปที่บ้านพี่สาวอีก พอเจอพี่สาวก็เลยถามพี่สาวไปว่า "ตกลงไอ้เดือนมันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องลาออกจากโรงเรียน ไหนว่าลาป่วยเฉยๆไง" พี่สาวเห็นผมโผล่เข้าไปในบ้านแบบหุนหันพลันแล่น แกก็ตกใจ น้ำเสียงตะกุกตะกัก ก็ทะเลาะกันอยู่พักหนึ่ง...

คือเรื่องมันมีอยู่ว่า  กลางดึกคืนหนึ่ง พี่สาวโทรมาหาผม ผมงวงเงียตื่นขึ้นมารับสาย เป็นเสียงพี่สาว พูดแบบน้ำเสียงเศร้าๆ  บอกว่า ตอนนี้ ไอ้เดือน มันรถมอไซค์ล้มสลบอยู่  ผมก็เลยถามว่า อ้าวทำไมไปรถมอไซค์ล้มได้ แกก็บอกว่า มันบอกว่าจะเข้านอนตั้งแต่สองทุ่มแล้ว แต่มันดันขโมยออกไปเที่ยวกับเพื่อนมัน ผมก็เลยพอจะเก็ท ก็เลยถามอาการลูกสาวแกไปว่า ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง พี่สาวก็บอกว่า รถมอไซค์เละเลย  แล้วก็ที่หูข้างหนึ่งฉีก  ขาหักข้างหนึ่ง  พอได้ฟังผมก็ตกใจเลย โห ล้มยังไงอะ ทำไมเป็นเยอะจัง...

ดิฉัน  เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย  ราชภัฏสงขลา  แต่เป็นชาวพัทลุง  ดิฉันเป็นคนที่เชื่อในเรื่องลี้ลับผีสางอะไรแบบนี้  และจะขอยืนยันในฐานะคนที่สัมผัสสิ่งเหล่านี้ได้ว่า  เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องงมงายแต่อย่างใด และดิฉันก็ไม่สามารถจะไปบังคับให้บุคคลหนึ่งบุคคลใดมาเชื่อในสิ่งที่ดิฉันเล่า  เพียงแต่นำมาเล่าสู่กันฟัง  ใครที่มองว่าเป็นเรื่องงมงายไร้สาระ  ก็ขอเพียงแต่ท่านจงอ่านให้เป็นเพียงนิทานเรื่องหนึ่งเถิด เพราะความที่ดิฉันมาใช้ชีวิตเป็นนักศึกษาอยู่ที่สงขลา   แรกๆก็กลับบ้านทุก วันศุกร์-เสาร์  พออาทิตย์ก็กลับมา เพื่อจะเรียนในวันจันทร์-ศุกร์   ดิฉันเช่าหอพักอยู่แถวๆถนนราษฏร์อุทิศ 1 ก็เป็นหอใหญ่สะดวกสบายพอสมควร แต่พอดิฉันเริ่มรู้จักคนมากขึ้น  มีเพื่อนมากขึ้น ก็ไม่ค่อยกลับบ้าน  จะเตร็ดเตร่เที่ยวเล่นกับเพื่อนอยู่แถวละแวกนี้ ด้วยความที่  โสด...

เรื่องนี้เกิดขึ้นประมาณ 4-5 ปีที่แล้วที่บางแสน  ที่สี่แยกไฟแดงแหลมแท่น ติดกับโรงเรียนแห่งหนึ่ง จะมีซุ้มกาแฟโบราณอยู่ แม่ค้าจะมาเปิดร้านราวๆ ตี 5 ของทุกวันขายจนถึงเย็น  ข้างซุ้มกาแฟก็จะมีโต๊ะหินอ่อนชุดหนึ่งไว้ให้ลูกค้านั่งกิน มีต้นไม้ใหญ่ 2 ต้น และป่าหญ้ารกๆ ที่ตรงนี้ช่วงดึกๆ จะดูเปลี่ยวและน่ากลัว แต่กลุ่มเด็กแว๊นมักจะชอบแวะมานั่งกินเบียร์กัน แล้วคืนหนึ่งก็ได้เกิดเหตุการณ์สยองขึ้นที่นี่ คือมีแก๊งค์วัยรุ่นพาผู้หญิงคนหนึ่งมานั่งกินเบียร์ตอนกลางคืน แล้วก็รุมข่มขืนผู้หญิงคนนั้น ผู้หญิงก็เหมือนจะขัดขืนจึงถูกฆ่าตาย  จากนั้นแก๊งค์วัยรุ่นกลุ่มนี้ก็เอาศพของผู้หญิงไปไว้หลังซุ้มกาแฟ ในลักษณะนั่งบนถังน้ำแข็งแล้วเอาเชือกรัดคอ อำพรางว่าเป็นการผูกคอตาย..  และช่วงตี 4 กว่าๆ...

ย้อนไปในสมัยเมื่อ 20 กว่าปีที่แล้ว ผมมีกลุ่มเพื่อนที่สนิทกันอยู่ห้าคน มีผม (ชื่อชาติ)  เคน แปด เหลิม และนัท แต่นัทผมจะขอตัดออกไปก่อน เพราะเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องนี้  เรื่องนี้เกิดขึ้นกับ เหลิม เพื่อนรักของผม เหลิม ทำงานอยู่ที่มูลนิธิแห่งหนึ่ง ในจังหวัดนครศรีธรรมราช ทำหน้าที่กับทุกอย่าง แม้กระทั่งเก็บศพผู้เสียชีวิตในอุบัติเหตุต่างๆ เหลิม เป็นคนที่ไม่กลัวศพ แต่กลัวผี วันนั้นพวกเราไปเที่ยวพักค้างคืนกันที่ต่างจังหวัด ตกเย็นเราก็มานั่งดื่มกิน คุยกันตามประสาวัยรุ่น...

เคยสงสัยไหมว่าทำไมเราถึงต้องตั้งศพคนตายไว้นานถึง 7 วัน... เขาว่ากันว่า เพราะคนเรา หลังจากที่ตายจะไม่รู้ว่าตัวเองตาย วิญญาณจะยังคงล่องลอยไปทั่ว  กว่าจะค่อยๆระลึกได้ และกลับคืนสู่ร่างเดิมในที่สุด วันที่ 1 เราเดินทางไปงานศพลูกหอคนหนึ่ง ที่เคยอาศัยอยู่ในห้อง 307 เธอตายกะทันหันด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เราไปพบกับพ่อแม่เธอที่งานศพ และนัดแนะวันที่จะพวกเขาจะมาขนข้าวของเธอออกไปจากห้อง  บรรยากาศงานศพดูเงียบเหงา ระหว่างกำลังนั่งฟังพระสวด ก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องเราอยู่ เป็นความรู้สึกแรงวาบ จนเราต้องหันไปมองหาสายตาคู่นั้นทั่วศาลา และก็พบผู้ชายคนหนึ่ง นั่งอยู่ในมุมอับบริเวณงานศพ  เราจ้องเขา... เขาก็จ้องเราตอบ...