Tag: ประสบการณ์หลอน

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับต่อและนนท์ ต่อเป็นเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ในจังหวัดอุดรธานี หลังเกณฑ์ทหารต่อก็บวชเรียน 1 พรรษาและสึกออกมา ต่อไม่ได้มีอาชีพอะไร เป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา ทำงานรับจ้างทั่วไป ช่วยเหลือพ่อแม่  ต่ออยากเข้ามาทำงานในกรุงเทพ พยายามหางานที่รับวุฒิ ม.6 ซึ่งค่อนข้างจะหายาก จะมีก็แค่งานพนักงานทั่วไป เช่น พนักงานเซเว่น รับจ้างทั่วไป ซึ่งงานที่รับสมัครนั้นไม่ใช่งานที่ต่อใฝ่ฝัน ต่อเปิดหางานในเฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอเพื่อนคนนึงอยู่คนละอำเภอแต่เคยเรียนมาด้วยกันตอนมัธยม เพื่อนคนนี้ชื่อว่า นนท์ ต่อจึงทักไปหานนท์ ต่อ :  นนท์กูเห็นมึงแต่งตัวดี...

ครั้งหนึ่งพระคุณเจ้าหลวงปู่ชอบ ฐานสโม และคณะศิษย์กำลังเดินทางด้วยรถยนต์จากวัดป่าแก้วชุม เพื่อกลับไปยังวัดป่าโคกมน พอออกจากวัดป่าแก้ว เบื้องต้นองค์ท่านหลวงปู่ชอบจะไปแวะเยี่ยม หลวงพ่อบุญเพ็ง เขมาภิรโต วัดถ้ำกลองเพล  พอออกจากอุดรธานีระหว่างทางบ้านปากดง เขตอำเภอเมืองอุดรธานี องค์ท่านบอกไม่ต้องแวะมัน ค่ำแล้ว องค์ท่านบอกให้คนขับรถและทุกคนแผ่เมตตา องค์ท่านก็นิ่งหลับตา.. ผ่านวัดป่าสิริสาละวันบ้านโนนทัน วัดของ หลวงปู่บุญมา ฐิตเปโม พอถึงบ้านห้วยเดื่อก่อนขึ้นภูพานน้อยหลวงปู่ชอบ ท่านยื่นมือมากดแตรรถยนต์เป็นระยะๆ  เราถามองค์ท่านว่า หลวงปู่กดทำไม ท่านบอกกดเพื่อเตือนสติให้ระวัง เราก็งง ทุกคนก็งง ท่านบอกให้มีสติอย่ากระโต้กโฮ้กฮาก...

เมื่อครั้งที่ผมเข้ารับใช้ชาติด้วยการเป็นทหารเรือนั้น   ผมได้มีโอกาสพบเพื่อนชาวใต้ผู้เป็นมุสลิมน้ำใจงามผู้หนึ่ง ผมเรียกเขาสั้นๆว่าบังดีน บังดีนเป็นคนนิสัยดี  โอบอ้อมอารี และเป็นคนมีน้ำใจต่อคนรอบข้าง  ผมชื่นชมในวิถีชีวิต และความคิดของบังดีน จึงเข้าทำการพูดคุยผูกมิตรด้วยไมตรีจิต จนเป็นที่สนิทสนมชอบพอกันในนิสัย สิ้นการฝึกในศูนย์ฝึกทหารใหม่  เหล่าทหารล้วนถูกปล่อยให้กลับไปเยี่ยมบ้าน ผมเองไม่ค่อยจะมีเงิน  จึงไม่คิดจะกลับบ้านเช่นคนอื่นๆ  ตั้งใจจะอยู่กองร้อย ทำงานแลกข้าวกินไปเพื่อรอย้ายหน่วย บังดีน มาคุยกับผมว่าไม่กลับบ้านหรือ ถึงไม่เก็บของ ผมก็บอกตรงๆว่า ผมมีเงินอยู่น้อยนิดจากเงินเดือนทหารใหม่ที่ได้ใน ศูนย์ฝึก ทั้งผมเองนั้นก็ไม่มีบ้าน  มีแต่บ้านแม่ที่อาศัยอยู่กับพ่อบุญธรรม ผมก็ไม่อยากกลับบ้านไปให้เกิดภาระใคร...

เฮ้ย…..โรงแรมทำไมใช้ผ้าปูสีแดงอ่ะ ปกติต้องสีขาวไม่ใช่เหรอ “น่ากลัวว่ะ” จูสบถกับตัวเองในใจ แต่ก็ยังถ่ายรูปต่อไป แล้วส่งไลน์ให้แม่และเพื่อนสนิท 1 คน แม่: ห้องเล็กนะ ไม่มีหน้าต่างเหรอ? จู: อืม ไม่มีหน้าต่างแบบให้ดูวิวเหมือนที่อื่นเลย มีแต่ไอ้บานเล็กๆสองบานตรงทางเดิน แม่: ให้ป้าไปรับมั๊ย? จู: ไม่เป็นไรจะ นอนแล้วนะ ฝันดีจะแม่ แม่: มีอะไรก็โทรมานะ  หลังจากคุยกับแม่เสร็จเราก็ทักไลน์ไปคุยกับแอนต่อ… แอน: เอ้ยแก….นอนคนเดียวเหรอ?  จู: อืมดิ ก็มาคนเดียวนี่หว่า จะได้หา ผช ที่ไหนมานอนด้วย แอน: อ้าวเหรอ...

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเองนะคะ ถึงแม้จะไม่เห็นผีตัวเป็นๆ แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเหตุการณ์นั้นมันรุนแรงมาก มากจนถึงขนาดว่าเราจะนอนที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว หลังจากรายการทีวีรายการหนึ่งประกาศว่าจะจัดคอนเสิร์ตที่ห้างเซนทรัลเวิร์ล จูก็ไม่รีรอที่จะรีบซื้อตั๋วทันที ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเลยไม่ได้รบเร้าเพื่อนคนไหนให้ซื้อตั๋วไปดูเป็นเพื่อน หรือแม้กระทั่งไม่ได้คิดจะที่ขออาศัยหอ ห้องพัก หรือบ้านเพื่อนคนไหนเลย (จูอยู่ต่างจังหวัด)  ดังนั้น หลังจากได้ตั๋วแล้ว จูจึงหาโรงแรมจาก Agoda ใช้หลักเพียงว่า ราคาไม่แพง อยู่ใกล้ห้างเซนทรัลเวิร์ล และแล้วจูก็จองโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาไม่ถึงพันค่ะ ดูจากการประมาณกิโลเมตรในแผนที่แล้ว ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างหรือเดินเอาก็คงพอไหวค่ะ ออกเดินทาง 1 วันก่อนการแสดงคอนเสิร์ต ไม่ว่าจะเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้...

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ 12 ปีก่อน เราชื่อจิน ตอนนั้นเราเคยมีแฟนและมีลูกด้วยกัน แต่เค้าเลิกกับเราไปตั้งแต่ลูกเราอายุได้ประมาณขวบเดียว พอเลิกกลับแฟนเก่า ก็มาเจอผู้ชายคนนึง ชื่อ บาส ซึ่งตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ ม.กรุงเทพ ปีสุดท้าย เราอายุมากกว่าเค้า เวลาเค้าเลิกเรียน เค้าจะคอยไปรับไปส่ง หรือบางเวลาเค้าก็พาเราไปรับลูกที่เนอสเซอรี่  แต่เราคบกันได้ไม่นาน สุดท้ายบาสก็มาบอกกับเราว่าจะกลับไปคบกับแฟนเก่าที่เรียนมหาลัยมาเดียวกันและ ณ วันนี้ที่แฟนเก่าเค้ากลับมา ผู้หญิงคนนั้นโทรกลับมาบอกเราว่า “เออเนี่ย เค้าอยู่ด้วยกันแล้วนะ”   เราก็บอกว่า “อ่อโอเคค่ะ ตามสบาย...

ผมเป็นคนภาคเหนือ จ.แพร่ เป็นบ้านเกิดผม เรื่องนี้เป็นความรักความผูกพันกับเมียเก่าของผมที่เสียชีวิตไปแล้ว เมียเก่าผมชื่อ ติ๋ว ส่วนตัวผมชื่อ นพ เราแต่งงานกันได้ 6 ปีกว่าๆ ไม่มีลูกด้วยกัน แต่เราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งเข้าปีที่ 7... ติ๋วเริ่มป่วยไม่สบาย ด้วยอาการไอและถุยน้ำลายๆอยู่บ่อย ไม่อยากอาหาร ไม่ค่อยดื่มน้ำ ผมจึงพาไปตรวจที่ รพ.แพร่ พอตรวจแล้วคุณหมอได้แจ้งว่า ติ๋วเป็นโรคภูมิแพ้ตัวเองบกพร่อง โรคเดียวกับนักร้องราชินีลูกทุ่ง พุ่มพวง...

ประสบการณ์ขนหัวลุกจากห้องนอนผีแขวนคอ เหตุการณ์นี้มาผ่านกว่า 3 ปี แต่รับรองชาตินี้ทั้งชาติดิฉันไม่มีวันลืมแน่นอน เหตุการณ์นี้ผ่านมาสามปีกว่าแล้วล่ะค่ะ แต่รับรองว่าชาตินี้ทั้งชาติดิฉันไม่มีวันลืมแน่ มันเป็นเรื่องสยดสยองสุดๆ เลยเชียว ตอนนั้นฉันอยู่มหาวิทยาลัยปี 2 และเป็นเด็กกิจกรรมด้วยก็เลยมีเพื่อนฝูงเยอะแยะ แต่เพื่อนที่สนิทกันจริงๆ มีแค่ไม่กี่คนเอง หนึ่งในนั้นคือ “ปิ่น” ซึ่งคนอื่นอาจมองว่าหล่อน ออกจะเพี้ยนๆ พิกล แต่สำหรับฉัน หล่อนเป็นเพื่อนที่ดีมาก มีน้ำใจและน่าสงสารด้วย เพราะปิ่นเพิ่งสูญเสียพี่สาวสุดที่รักไปได้ไม่นาน ด้วยสาเหตุที่น่าสลดใจมากเชียว พี่ปูของปิ่นอายุเข้าเบญจเพสพอดีตอนที่เกิดเรื่องสยองขวัญ! ถ้าครอบครัวของปิ่นจะมีใครสักคนที่เพี้ยน ก็คงเป็นพี่ปูนี่แหละ...

อาถรรพ์ถํ้าลันทมใต้เขื่อนศรีนครินทร์ ที่เคยเป็นประเด็นเมื่อปี 2559 หลายคนอาจลืมไปแล้ว หลายอาจยังไม่รู้ข่าวนี้ ให้ลองไปค้นหาดูในกูเกิ้ลได้เลย พอเราอ่านข่าวนี้ เราก็เอะใจขึ้นมาว่า เราก็เคยไปมานี่หว่า แล้วก็เจอเรื่องราวแปลกๆด้วย วันนี้เราจะมาเล่าให้ฟัง เป็นความเชื่อส่วนบุคคล แต่บอกได้เลยว่า เคยเกิดขึ้นจริง 100% ช่วงที่เราไปเป็นช่วงหน้าร้อนค่ะ ประมาณเมษาปลายๆ ปี 2559 วันแรกเราไปถึงเจ้าของแพก็เตรียมแพสองชั้นให้เรา ข้างบนมีหนึ่งห้องนอน ข้างล่างก็มีที่นั่ง คาราโอเกะ ปกติตามแพทั่วๆไป (สำหรับใครที่ไม่เคยไป...

ผมก็ งง เลย “ห๊ะ” “อะไรนะ” "แล้วน้องได้ยินข่าวว่า เดือนมันประสบอุบัติเหตุรถล้มไหม" น้องเขาก็บอกว่า "ไม่เห็นได้ข่าวเลย รู้แต่ว่า ล่าสุด มันโดนหมากัด ตอนไปมีเรื่องทะเลาะกันที่บ้านแฟนมัน แต่มันก็นานแล้วนะ น่าจะสองเดือนกว่าแล้ว แล้วเรื่องหลังจากนั้นหนูก็ไม่รู้อะไรแล้ว" ฟังมาถึงตรงนี้ผมชัก แปลกๆ ขึ้นมายังไงชอบกล ได้แต่ยืนอึ้งอยู่  แล้วน้องเขาก็ขอตัวเดินจากไป ผมก็สงสัยมาก ทำไมไอ้เดือนมันต้องลาออกจากโรงเรียน ก็เลยขับรถกลับไปที่บ้านพี่สาวอีก พอเจอพี่สาวก็เลยถามพี่สาวไปว่า "ตกลงไอ้เดือนมันเป็นอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องลาออกจากโรงเรียน ไหนว่าลาป่วยเฉยๆไง" พี่สาวเห็นผมโผล่เข้าไปในบ้านแบบหุนหันพลันแล่น แกก็ตกใจ น้ำเสียงตะกุกตะกัก ก็ทะเลาะกันอยู่พักหนึ่ง...