เรื่องราวความหลอนนี้เกิดขึ้นกับลุงแท้ๆ ที่อยู่ข้างบ้านของฉันเอง แกชื่อ “ลุงแช่ม” ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่าฉันเป็นคนในพื้นที่จังหวัดปราจีนบุรี อาศัยอยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ในตำบลบุพราหมณ์ อำเภอนาดี ซึ่งอยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติเขาใหญ่ หรือที่ใครๆ รู้จักดี “ป่าดงพยาเย็น” และหมู่บ้านของฉันมีบ้านรวมกันไม่ถึง 100 หลังคาเรือน ตั้งอยู่ท่ามกลางป่าเขาล้อมรอบโดยที่ความเจริญยังเข้าไม่ถึงมากนัก
เรื่องราวมีอยู่ว่าเมื่อประมาณ 1 ปีที่แล้ว วันนั้นบังเอิญมีพระธุดงค์ผ่านมาทางนี้พอดี พวกเราชาวบ้านเห็นเข้าจึงเกิดความเลื่อมใสศรัทธา เลยพากันนำข้าวของอาหาร เงินปัจจัยต่างๆ ไปถวายท่าน
ตอนนั้นมีชาวบ้านหลายคนที่อยู่ละแวกนั้นออกมาทำบุญ รวมทั้งฉันและลุงแช่มเองก็ด้วย
แต่จู่ๆ พระท่านก็ทักขึ้นมาว่า “บ้านหลังนี้เป็นทางผีผ่านนะโยม” ว่าเสร็จก็ชี้ไปทางบ้านของลุงแช่ม เป็นบ้านสองชั้น โดยชั้นบนเป็นไม้ส่วนชั้นล่างเป็นปูน ตอนนั้นทั้งพ่อแม่ของฉัน ทั้งลุงแช่มและป้าใบ ภรรยาของลุงแช่มต่างหันมองหน้ากันไปมาด้วยความงง
ลุงแช่ม : “มันหมายความว่ายังไงครับหลวงพ่อ”
หลวงพ่อ : “ในอดีตชาติพื้นที่ตรงนี้เคยเป็นเส้นทางสายหลักที่ชาวบ้านใช้เดินทางผ่านไปมา แต่ตอนนี้พวกเขาตายกันหมดแล้ว มีทั้งตายโหงและตายห่า บางคนมีแรงอาฆาตสูง ตายไปจึงกลายเป็นวิญญาณที่เร่ร่อนไม่ยอมไปผุดไปเกิดสักที พวกเขาไม่มีที่อยู่อาศัย จึงใช้บ้านหลังนี้เป็นที่พักพิง”
เมื่อได้ยินดังนั้นลุงแช่มก็เริ่มใจคอไม่ดี จึงถามพระท่านว่า “จริงหรอครับหลวงพ่อ”
หลวงพ่อหันมาพูดกับลุงแช่มว่า วิญญาณเหล่านั้นมีมากมายนับสิบตน พวกเขาโกรธที่โยมมาสร้างบ้านขวางทาง จึงหาทางเล่นงานโยมแต่โยมเป็นคนจิตแข็งพอสมควร ตอนนี้พวกเขาทำอะไรโยมไม่ได้หรอก แต่กำลังเล่นงานคนในครอบครัวโยมอยู่
พอได้ยินหลวงพ่อพูดแบบนั้น ทุกคนก็ถึงกับขนลุก ประจวบเหมาะกับตอนนี้ ป้าใบแกเป็นโรคปวดขามาได้สักพักแล้ว ไปหาหมอหมดเงินไปมากมาย แต่หมอก็ไม่ทราบสาเหตุว่าป้าใบแกเป็นอะไรกันแน่ ร่างกายก็ปกติ เอ็กสเรย์ดูก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ป้าใบทรมานมากแกทั้งกินทั้งฉีดยาแต่มันก็ยังไม่หายสักที
ป้าใบ : “พวกเราต้องทำยังไงคะหลวงพ่อ” ป้าใบยกมือขึ้นมาพนมอย่างมีความหวัง เพราะเชื่อในสิ่งที่หลวงพ่อท่านทัก
หลวงพ่อ : “ตั้งศาลเล็กๆ ให้พวกเขาก็พอแล้วโยม”
ของแบบนี้ไม่เชื่อก็ไม่ควรไปลบหลู่ เพื่อความสบายใจของทุกคน ลุงแช่มจึงตัดสินใจว่าพรุ่งนี้จะไปเชิญพระจากวัดแถวบ้านมาทำพิธีตั้งศาลเล็กๆ ให้
แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งศาล ในคืนเดียวกันนั้นเอง ก็มีเรื่องเกิดขึ้นเสียก่อน ตกดึกคืนนั้นลุงแช่มก็เข้านอนอย่างเช่นทุกวัน โดยปกติแล้วแกจะกางมุ้งนอนชั้นบนของบ้านกับภรรยาและลูกสาววัย 7 ขวบ ซึ่งห้องของลุงแช่มจะอยู่ติดกับริมหน้าต่างที่เป็นบานพับและติดกับทางขึ้นบันไดไม้ที่อยู่ด้านนอกของตัวบ้าน
เวลาประมาณตีสอง ลุงแช่มและครอบครัวกำลังนอนหลับสนิท แต่แล้วแกก็สะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ เป็นเสียงคนกำลังเดินขึ้นบันไดบ้านมา ลุงแช่มลืมตาขึ้นมาในมุ้ง แล้วลุกขึ้นนั่งหันไปหยิบไฟฉายส่องดูลูกและภรรยาก็เห็นว่ายังอยู่กันครบ
เนื่องจากคืนนั้นเป็นคืนที่พระจันทร์เต็มดวง ทำให้บรรยากาศข้างนอกสว่างไสวกว่าทุกคืน ลุงแช่มส่องไปฉายไปตรงต่างหน้าต่าง แล้วก็ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นเงาของคนอยู่ด้านนอกตรงหน้าต่าง
เงานั้นกำลังเดินขึ้นบันไดมาอย่างชัดเจน และมาหยุดอยู่ตรงด้านนอกหน้าต่างบานดิบพอดี เผยให้เห็นร่างของผู้หญิงคนผมยาวประมาณกลางหลัง ยืนสยายผมเล่นไปมา
ตอนนั้นลุงแช่มรู้แล้วว่าเธอต้องไม่ใช่คนแน่นอน จะเป็นโจรก็ไม่ใช่เพราะในหมู่บ้านนี้ไม่เคยมีโจร จะมีก็แต่ญาติพี่น้องที่อยู่บ้านใกล้เรือยเคียงกันเท่านั้น
ลุงแช่มกำสร้อยพระที่ห้อยคอไว้แน่น นั่งมองอยู่นานจนในที่สุดร่างหญิงสาวก็เดินผ่านหน้าต่างขึ้นมาบนบ้าน และหายวาปไปในที่สุด จนลุงแช่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วเอนหลังลงไปนอนต่อ
แต่ยังไม่ทันจะหลับตานอน แกก็ถึงกับผงะขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีเพียงแค่เงาของหญิงสาวเท่านั้น แต่ยังมีเงาอีกนับสิบกำลังเดินขึ้นบันไดบ้านแกมา จนรู้สึกได้ว่าบ้านสะเทือนสนั่นหวั่นไหวไปหมด
ลุงแช่มพยายามนอนหยีตามองเงาเหล่าที่กำลังเดินผ่านหน้าตาขึ้นมาที่มีมีทั้งผู้ชาย ทั้งผู้หญิง และเด็กตัวเล็กๆ แล้วสักพักพวกเขาก็พากันเดินขึ้นมาบนบ้านแล้วหายวัปไปต่อหน้าต่อตาลุงแช่ม
เช้าวันรุ่งขึ้นลุงแช่มจึงได้เชิญพระมาทำพิธีสร้างศาลให้ผีไม่มีบ้าน แกจุดธูปบอกดวงวิญญาณเหล่านั้นให้เข้ามาอยู่ในศาล
แต่ลุงแช่มยังไม่ยอมเล่าเรื่องที่พบเห็นเมื่อคืนให้ป้าใบเพราะกลัวคนในครอบครัวจะกลัวจนไม่เป็นอันทำอะไร
หลังจากตั้งศาลเสร็จเรียบร้อย ในคืนเดียวกันนั้นเอง เวลาประมาณตี 2 ลุงแช่มก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะได้ยินเสียงเท้าคนกำลังเดินดังตึ้งตั้งๆๆ จนบ้านสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง
ลุงแช่มมองไปออกไปนอกมุ้ง เห็นเงาของกลุ่มคนที่แก่เห็นเมื่อคืนกำลังพากันเดินต่อแถวเรียงรายกันอยู่ แต่ครั้งนี้พวกเขาไม่ได้พากันเดินขึ้นบ้าน แต่กำลังพากันเดินลงจากบ้านของแกไป
นั่นทำให้ลุงแช่มนึกถึงคำที่พระธุดงค์ท่านพูด ก่อนจะยกมือขึ้นมาสาธุ นึกขอบคุณพระท่านที่มาโปรด แล้วสักพักแกก็นอนหลับไป
กระทั่งเช้ามืด ก่อนไก่จะเริ่มขขัน ลุงแช่มฝันว่าเห็นเด็กผู้ชายสองคนมัดจุก ไม่ใส่เสื้อ นุ่งโจงกระเบนสีแดง เด็กสองคนนั้นกำลังกอดขาทั้งสองข้างของป้าใบไว้แน่น พอเด็กๆหันมาเห็นลุงแช่ม ก็ปล่อยขาป้าใบ แล้วจะวิ่งเข้ามาหาลุงแช่มด้วยความดีใจ เด็กคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า
“ขอบคุณนะครับที่สร้างบ้านให้พวกผม”
กระทั่งช่วงเช้า เรื่องปาฏิหาริย์ก็เกิดขึ้น เมื่อจู่ ๆ ป้าใบแกวิ่งหน้าตั้งเข้ามาบอกทุกคนว่า แกไม่ปวกขาแล้ว หายเป็นปลิดทิ้งเหมือนไม่เคยเจ็บป่วยมาก่อนเลย…
ของคุณที่มา : บ้านพักผี
