เอกกับอาร์มเป็นพี่น้องฝาแฝดที่เหมือนกันมากจนมีแต่พ่อกับแม่ที่แยกทั้งคู่ออกจากกันได้ แต่นอกจากรูปร่างหน้าตาแล้วก็ไม่มีอะไรเหมือนกันเลย เอกคนพี่เรียนเก่ง ส่วนอาร์มคนน้องเรียนอ่อน เอกเล่นกีฬาอะไรก็เจ๋ง ส่วนอาร์มแค่วิ่งยังหอบรับประทาน เอกมักถูกครูเรียกมาเฉลยโจทย์หน้าชั้นเรียนแต่อาร์มเหมือนไร้ตัวตน ทั้งหมดนี้ทำให้อาร์มอิจฉาพี่ชายตัวเองอยู่เสมอ จนกระทั่งช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นม.4 ครอบครัวไปล่องเรือกลางทะเล เกิดพายุใหญ่พัดจนเรือล่ม พ่อ แม่ และอาร์ม จมน้ำตายในคราวนั้นเอง
15 ปีต่อมา “ขอให้คู่บ่าวสาวรักกันไปนานๆ มีลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะหลานเอกหลานจอย” เอกเจ้าบ่าวสุดหล่อกับจอยเจ้าสาวสุดสวยผลัดกันหอมแก้มท่ามกลางเสียงแซวของแขกเหรื่อ พลันก็มีเพื่อนเจ้าบ่าวคนหนึ่งตะโกนขึ้น “จูบเลย!” ว่าแล้วทุกคนก็ช่วยกันเชียร์ “จูบเลยๆๆๆ”
ริมฝีปากเอกกับจอยเข้าใกล้ทีละนิดแต่ก่อนจะได้จูบ จอยก็เห็นเจ้าบ่าวของตนกลายเป็นศพบวมขึ้นอืด ชุดเจ้าบ่าวปริขาดกระดุมกระเด็น ดวงตากลายเป็นสีเลือด มือที่ประคองจูบก็เต็มไปด้วยหนอนไต่ยั้วเยี้ย “กรี้ดดดดด!” จอยล้มลงร้องไห้อย่างขาดสติ พิธีกรรีบแก้สถานการณ์ “สงสัยเจ้าสาวจะเหนื่อย ไม่มีอะไรนะครับแขกทุกท่าน”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ฟื้นแล้วเหรอจอย ผมเป็นห่วงคุณจนไม่ได้นอนทั้งคืน”
“ฉันไม่เป็นไรแล้วค่ะที่รัก”
จอยค่อยๆยันตัวลุกนั่ง เอกเข้าไปประคองด้วยความเป็นห่วง
“เมื่อคืนฉันเห็นคุณกลายเป็นผีฉันก็เลยตกใจ”
“คุณคงอ่อนเพลียจากงานแต่งมาทั้งวันเลยเห็นภาพหลอนน่ะสิ”
“คุณมีอะไรปิดบังฉันหรือเปล่าคะ?”
เอกเงียบไปครู่หนึ่ง… “ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาก่อน แต่ก่อนผมมีน้องชายฝาแฝดชื่ออาร์ม ตอนม.4 เราไปล่องเรือกันแล้วเรือล่ม พ่อ แม่ กับอาร์มตายกันหมดเหลือผมรอดคนเดียว แต่บางครั้งผมก็รู้สึกว่าวิญญาณของอาร์มยังคงวนเวียนอยู่รอบตัวผม ตอนมีชีวิตเขาเป็นน้องขี้อิจฉาเพราะผมเก่งกว่าทุกอย่าง แต่เอาเถอะ ผมคงคิดมากไปเองคุณพักผ่อนต่อดีกว่า”
หลังแต่งงานกับเอกได้ 1 เดือน จอยก็เริ่มรู้สึกว่ามีอะไรแปลกๆเกิดขึ้น ทุกคืนที่เข้านอนกับเอกเธอจะมองเห็นเหมือนเงาคนยืนอยู่ในกระจก แต่พอขยี้ตาเงานั้นก็หายไป
เที่ยงวันหนึ่งเอกมารับจอยถึงบริษัทพาไปทานข้าวเที่ยงที่ร้านก๋วยเตี๋ยว จู่ๆน้ำซุปสีเหลืองนวลก็เปลี่ยนกลายเป็นเลือดทั้งชาม ส่วนลูกชิ้นก็เปลี่ยนกลายเป็นลูกตาคน! จอยตกใจปัดชามทิ้งตกแตกจนคนหันมองกันทั้งร้าน แต่ก๋วยเตี๋ยวกลับสู่สภาพเดิม
วันหนึ่งเอกพาจอยไปเยี่ยมลุงทินคนที่เลี้ยงดูส่งเสียเอกตั้งแต่สูญเสียครอบครัวไป ระหว่างที่เอกไปทำธุระในตัวจังหวัด จอยก็ได้โอกาสถามลุงทินว่า…
“ลุงทินคะ วิญญาณน้องอาร์มเคยมาหลอกเอกหรือลุงบ้างไหมคะ?”
“ก็ไม่นะหลาน แต่การตายของพ่อ แม่ กับอาร์ม ทำให้เอกเปลี่ยนไป พอเข้าม.4 เอกก็ผลการเรียนตกฮวบฮาบเกรดเหลือแค่สองกว่าๆจากที่เคยได้สี่ทุกเทอม คงเพราะความสะเทือนใจอย่างรุนแรงนั่นแหละ”
ลุงทินถอนหายใจเบา ๆ แล้วพูดว่า “แต่มีเรื่องหนึ่งที่ลุงคิดว่าจอยจำเป็นต้องรู้ในฐานะภรรยา หลังอุบัติคราวนั้นเอกก็มีนิสัยแปลกๆคือเป็นคนชอบโกห…”
“มีอะไรเหรอครับลุง?” เอกเดินเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียง
“เปล่า ไม่มีอะไรหรอกหลาน” ลุงทินตอบ
เดือนต่อมาลุงทินเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ เพราะลุงทินไม่มีลูกไม่มีญาติคนอื่นทำให้เอกได้มรดกมาหลายล้านบาท จอยแปลกใจที่เอกไม่มีน้ำตาในงานศพลุงทินแม้แต่หยดเดียว ต่อมาเอกให้เธอทำประกันชีวิตด้วยวงเงินมหาศาลโดยมีเขาเป็นผู้รับผลประโยชน์ เขาบอกว่ารักเธอมากและเธอก็เชื่อ
วันหนึ่งจอยไปเจออัลบั้มรูปสมัยเด็กของเอก ตามด้วยสมุดผลการเรียนของทั้งเอกและอาร์มสมัยมัธยม แต่ไม่ทันอ่านก็โดนเอกกระชากไปเสียก่อนด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยว
ค่ำนั้นเธอไปตลาดแต่ลืมกระเป๋าสตางค์จึงกลับมาบ้านอย่างเงียบๆ เผอิญได้ยินเอกโทรคุยกับใครบางคน
“ตามแผนที่วางไว้ คืนนี้มึงต้องฆ่าเมียกูให้แนบเนียนนะโว้ย ทำให้เหมือนตอนฆ่าลุงทินให้ดูเป็นอุบัติเหตุ กูจะแบ่งเงินให้อย่างงาม”
จอยตกใจถอยหลังไปช้าๆแต่เผลอเหยียบกิ่งไม้เสียงดังกร๊อบ เธอวิ่งหนีแต่ไม่ทันเอกที่พุ่งมากระชากผมแล้วลากเข้ามาในบ้าน
“เอกอย่าฆ่าจอยเลย จอยกลัวแล้ว จอยยินดีหย่าแล้วเอกเอาสินสมรสไปให้หมด”
“ไม่ได้หรอกจ้ะที่รัก ที่รักได้ยินหมดแล้วว่าผมเป็นคนสั่งฆ่าลุงทิน ถ้าจอยรอดไปได้ผมติดคุกแน่”
“จอยสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ฮือๆๆ”
“กูไม่โง่นะโว้ย!”
เอกจับจอยโยนลงไปบนเตียงแล้วใช้หมอนกดลงไปบนหน้า เธอตะเกียกตะกายสุดทรมาน ลมหายใจใกล้จะหมดลงทุกที
“ไหนๆมึงก็จะตายแล้ว กูจะเล่าอะไรให้หายค้างคาใจ กูไม่ใช่เอก กูคืออาร์มต่างหาก ไอ้เอกตายไปพร้อมกับพ่อแม่แล้ว แต่ถ้าคนที่รอดชีวิตเป็นอาร์ม ลุงทิน ครู กับเพื่อนๆก็จะไม่มีใครยอมรับกูน่ะสิ แต่โชคดีที่คนที่แยกเราฝาแฝดออกจากกันได้มีแต่พ่อกับแม่เท่านั้น กูเลยสวมรอยเป็นไอ้เอกได้ แล้วกูก็อ้างว่ากูสะเทือนใจเลยเรียนโง่ลง เอาล่ะมึงตายให้กูได้เงินประกันเถอะอีจอย!”
จอยเข้าใจแล้วว่าวิญญาณที่เธอเคยเห็นที่แท้ก็คือเอกตัวจริงที่มาคอยเตือนให้เธอหนีห่างจากผู้ชายสันดานหมาคนนี้ แต่มันสายไป แต่แล้วหมอนที่อุดจมูกเธอก็หลุดออก อาร์มถอยหลังไปชนผนัง เธอเห็นวิญญาณเอกกับลุงทินยืนอยู่ตรงหน้าในสภาพผิวสีม่วงคล้ำ ในดวงตาทั้งคู่เป็นสีขาวโพลน
“อาร์ม พี่จับตามองน้องอยู่ว่าจะกลับตัวกลับใจได้ไหม แต่อาร์มก็ยังทำชั่วไม่หยุด ทั้งปลอมตัวเป็นพี่ ฆ่าลุงทินเอาประกัน แล้วจะฆ่าภรรยาตัวเองอีก พลังแห่งกรรมได้ทำให้พี่กับลุงทินมีพลังมากพอที่จะปรากฏตัวและสั่งสอนอาร์มได้แล้ว”
“ไอ้พี่ชั่ว เพราะมึงนั่นแหละเสือกเกิดมาพร้อมกับกู ถ้ากูไม่มีตัวเปรียบเทียบทุกคนก็จะรักกู จะไม่มีใครหาว่ากูโง่”
พูดไม่ทันจบดีผีลุงทินก็พุ่งเข้าไปบีบคออาร์ม “ไอ้หลานทรพี กูรู้นานแล้วว่ามึงคืออาร์มไม่ใช่เอก แต่กูไม่เคยพูดเพราะนึกว่ามึงจะสำนึกตัวเองแต่มึงไม่เคยคิดได้ กูจะเอาชีวิตมึง!” ผีลุงทินใช้มือแทงเข้าไปในท้องอาร์มแล้วฉีกเนื้อออกมา
“กูไม่น่าซื้อข้าวเลี้ยงมึงให้โตมาเลวเลย กูขอเอาเนื้อคืนก็แล้วกัน” อาร์มร้องเสียงหลงด้วยความทรมาน เลือดสดๆทะลักไหลนองพื้น ผีเอกเดินมาจากห้องครัวผสมน้ำกับเกลือเค็มๆแล้วกรอกปากอาร์ม
“น้องเอ๋ย น้องสมควรจมน้ำทะเลตายเสียตั้งแต่วันนั้น วันนี้พี่ขอทำสิ่งที่ถูกต้องก็แล้วกัน” น้ำเค็มไหลลงคออาร์มไม่หยุด ส่วนน้ำเค็มที่ทะลักปากก็ลงไปกัดแผลที่ช่องท้องจนแสบเกินบรรยาย
ผีลุงทินกรีดเนื้ออาร์มจนหนำใจ ส่วนผีเอกก็ราดน้ำเกลือจนชุ่ม ทำให้อาร์มตายในสภาพที่น่าทุเรศที่สุด ส่วนจอยเมื่อตั้งสติได้ก็วิ่งหนีออกไปพร้อมกรีดร้องราวกับคนบ้า แม้เธอจะรอดชีวิตมาได้แต่ก็ไม่มีใครเชื่อสิ่งที่เธอเล่าเลยแม้แต่นิดเดียว…จบ
