ผมชื่อ “ตริน” ครับ อายุ 26 ปีตอนนี้มาทำงานอยู่ที่จังหวัดหนึ่งทางภาคตะวันออก เหตุที่ผมต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะว่าผิดหวังจากคนที่ผมรัก ผู้หญิงคนนั้นเราคบกันได้ 2 ปี จึงตัดสินใจมาอยู่ด้วยกัน เก็บเงินสร้างตัวเพื่อจะแต่งงานด้วยกัน
ผมเป็นแค่ช่างเครื่องในโรงงานอุตสาหกรรม ส่วนเธอเป็นเซลล์ในโชว์รูมรถ ด้วยความที่เป็นคนสวยหน้าตาดี จึงมีคนมาเข้าหาเธอมากมาย แต่เธอก็ไม่เคยนอกใจผมเลย
จนวันหนึ่งเราได้ออกรถมาคันหนึ่ง รถเก๋งสีดำซึ่งผมตามใจเธอที่อยากได้ และรถก็ให้เป็นชื่อเธอ หลังๆมาเธอเริ่มกลับบ้านช้า หาเรื่องทะเลาะโวยวาย บางทีก็ใส่อารมณ์กับผมทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย
ความจริงเปิดเผยเมื่อวันนึงผมไปหาเธอที่โชว์รูม เธอไม่อยู่แต่เพื่อนร่วมงานของเธอดูท่าทางมีพิรุธผมจึงได้ขอให้บอกความจริง เพื่อนเธอจึงบอกว่าเธอแอบไปคบกับผู้ชายคนอื่น ไปบอกเขาว่ายังโสดไม่มีใคร ถึงขนาดผู้ชายพาไปแนะนำตัวกับพ่อแม่เขาแล้ว
ผมกลับบ้านด้วยความไม่เข้าใจ พอเธอกลับมาบ้านเลยได้คุยกัน แน่นอนเธอโวยวายใส่เหมือนเดิม ผมเลยแกล้งบอกว่าอยู่ด้วยกันก็ไม่มีความสุข เราเลิกกันเถอะ เชื่อไหมว่ามันเหมือนคำที่เธอรอ..
บอกเลิกก็เลิกทางใครทางมันแล้วกัน เมื่อเป็นอย่างนั้น ผมจึงขอให้เธอพูดความจริง ซึ่งเธอก็ยอมรับว่านอกใจผมจริงๆ ตอนนั้นผมยอมรับว่าเจ็บปวดหัวใจมาก รถผมยกให้เธอแล้วเดินทางมาทำงาน เพื่อที่จะลืมและทิ้งความทรงจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับคนใจร้ายอย่างเธอ
ช่วงที่ผมมาหางาน ในตอนเย็นผมมักจะเจอผู้หญิงคนนึง ยืนหันหน้าไปทางทะเล สายตามองเหม่อไปบนฟ้าไกล คล้ายดังรอคอยอะไรบางอย่าง
เย็นวันหนึ่ง หลังจากที่ผมหางานทำได้ ผมเดินกลับมาเพื่อจะไปที่พัก เจอเธอคนนั้นอีกแล้ว ผมเดินไปยืนข้างๆเธอ สาวเจ้าหันมามองผมแล้วยิ้มเล็กน้อย
“วิวตรงนี้สวยดีนะครับ มิน่าคุณถึงมายืนมองมันทุกวันเลย”
“ไม่หรอกค่ะ วิวตรงนี้สวยดี แต่ตอนก่อนหน้านี้มันสวยกว่านี้เหลือเกิน”
ผมสงสัยในคำพูดของเธอแต่ก็ไม่กล้าถาม เธอเป็นคนหน้าตาดีแต่แววตาเศร้าหมอง มองแล้วคล้ายดังคนมีทุกข์ในหัวใจ
“คุณคะ การที่เรารอใครสักคนโดยที่ไม่รู้เลยว่าเขาจะกลับมาไหม คนๆนั้นโง่มากใช่ไหมคะ?”
“คุณกำลังรอใครหรือครับ คนรักหรือเปล่า?” มองไปเห็นน้ำตาเธอไหล
“ฉันมองไปบนฟ้าทุกวัน หวังเพียงว่าขอบฟ้าอีกฝั่ง ดวงตาของเขาจะมองมาเหมือนกัน”
“ถ้าไม่รังเกียจระบายให้ผมฟังได้นะครับ”
แล้วสิ่งที่เธอบอกผมก็คือ คนรักหนุ่มของเธอไปทำงานที่ต่างประเทศได้หลายปีแล้ว แต่ก่อนยังมีโทรศัพท์โทรหา แต่เพราะเธอทำมันหายและยังไม่มีเงินซื้อใหม่ จึงทำได้เพียงเขียนจดหมายส่งไปตามที่อยู่ที่เขียนใส่สมุดไว้
แต่อย่างว่ายุคสมัยนี้ การส่งจดหมายคงเป็นเรื่องที่ล้าสมัยไปแล้ว และหากเขาย้ายที่อยู่ไปจดหมายที่ส่งไปคงไร้ค่า แล้วที่ต้องมารออยู่ตรงนี้ทุกวัน เพราะที่ตรงนี้คือที่ๆเขาเจอเธอครั้งแรก จับมือกันครั้งแรก บอกรักกันครั้งแรก และขอเธอเป็นแฟนครั้งแรกที่นี่
คำที่ใครหลายคนบอกผมว่า ผู้หญิงเป็นอะไรที่เก็บความทรงจำดีมาก เธอจะจำในสิ่งที่ผู้ชายคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยได้ดีเสมอ แม้เขาจะลืมไปแล้วก็ตาม
ผมบอกว่า “หากเขาไม่กลับมาจะทำอย่างไร คุณจะรอคอยแบบนี้ไปตลอดหรือ?”
“อย่างน้อยฉันก็ซื่อสัตย์ต่อความรักของตัวเอง”
จากวันนั้นผมก็ไปทำงาน แต่ผมยังเห็นเธอยังคงมายืนรอคนรักเธอเสมอ แล้วแถวที่ผมพักมีลุงวินมอเตอร์ไซค์ แกชื่อลุงสิน วันไหนผมตื่นสายขึ้นรถรับส่งไม่ทัน ก็อาศัยแกไปส่งตลอด เลยได้มีโอกาสถามแกว่ารู้จักผู้หญิงคนนั้นไหม…
แกบอกรู้สิ “เธอชื่อฝนบ้านอยู่ใกล้บ้านลุงนี่ล่ะ แฟนไปทำงานเมืองนอกนานแล้ว บอกว่าสัญญาจะกลับมาหา นี่ก็จะสามปีแล้วนะนั่น” พอได้รู้ระยะเวลานานที่เธอรอ ผมก็ยิ่งสงสารเธอ
ผ่านไปหลายสัปดาห์ ด้วยความที่งานเยอะทำให้ผมกลับที่พักดึกบ่อย เลยลืมเรื่องเธอไป คืนหนึ่งผมกลับดึกราวสี่ทุ่ม เดินผ่านที่เดิม สิ่งที่ผมเจอคือเธอยืนอยู่กับผู้ชาย เขาทั้งสองยืนกุมมือกัน เธอยิ้มมีความสุขมาก.. ใช่ครับ…คนรักเธอกลับมาหาแล้ว
ผมรู้สึกดีใจที่การรอคอยของเธอสิ้นสุดลงสักที หลังจากวันนั้นผมก็ไม่เคยเห็นเธอมายืนรอตรงนั้นอีกเลย แล้วพอเจอลุงสินคำที่แกพูดมาคือ คนรักเธอกลับมาแล้วจริงๆ แต่หลังจากเจอกันไม่นาน แฟนเธอขับรถมอเตอร์ไซค์พาเธอไปชนกับรถบรรทุกเสียไปเป็นเดือนแล้วนะ
ผมใจหาย การเจอกันเป็นเรื่องดี แต่ทำไมชะตากรรมใจร้ายกับเธอเหลือเกิน แต่เรื่องที่ทำให้ผมอึ้งยิ่งกว่าก็คือ วันต่อมาผมจะไปทำงาน ไปเจอพี่วินคนใหม่เลยถามหาลุงสินว่า เมื่อคืนยังคุยกับแกอยู่เลย
พี่เขาบอก “ลุงสินแกเสียไปเจ็ดวันแล้วนะน้อง พี่ว่าน้องตาฝาดแล้วล่ะ” ผมยังจำเสียงเพลงที่เธอร้องให้ผมฟังว่า…
“ความคิดถึงเดินทางมาไกล
ฝากเก็บไว้ในอ้อมกอดรัก
นานเหลือเกินที่เราพลัดพราก
ต่างลำบากบนเส้นทางฝัน
นับทุกเข็มนาทีเคลื่อนไป
สู่จุดหมายที่มีเธอกับฉัน
นั่งกุมมือให้หัวใจคุยกัน
นานเท่าความต้องการของหัวใจ”
สุดท้ายปลายทางของความคิดถึง มันคุ้มค่าสำหรับคนที่สมหวังเสมอ แล้วปลายทางของความคิดถึงคุณล่ะครับ อยู่ที่ไหนกัน..
เครดิตเรื่องเล่า : ตริน..พัฒนพงศ์..
นำเสนอโดย : หาญใจสิงห์
เรียบเรียง : คลังหลอน
