เรื่องนี้ถูกถ่ายทอดจากเพื่อนสนิทอีกคนนึงของผมเองครับ “สัมพันธ์” หรือว่า พันแช่งผีนั่นล่ะครับ พันบอกเล่าเรื่องราวของมันกับคนรัก หลังจากที่เรียนจบปวส.แล้ว ตัดสินใจที่จะไม่เรียนต่อ ทำงานเป็นช่างซ่อมรถอยู่ที่อู่ เรียนบัญชีแต่ไปเป็นช่างได้ไงไม่รู้
ลูกค้ามีมากหน้าหลายตา ด้วยความที่หน้าตาดีกับลีลากวนๆปากหวาน สาวคนไหนน่ารักมาซ่อมรถมันก็แซวไปเรื่อย จนวันนึงมีผู้หญิงคนนึงชื่อ “ดาว” เอารถมาซ่อม
พันรู้สึกถูกชะตามากเรียกว่ารักแรกพบเลยก็ได้ มันเข้าไปถามอาการของรถและพูดแซวนิดหน่อย สาวเจ้าก็ยิ้มคุยดีด้วย มันเป็นคนตรงๆเลยถามไปเลยว่า “มีแฟนหรือยัง ผมชอบคุณนะ”
เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็บอกมันว่ายังไม่มีแฟนเลย พันดีใจบอกว่าคบกันมั้ย เธอพยักหน้าให้แล้วยิ้ม จากวันนั้นมาทั้งสองก็เลยได้เป็นแฟนกัน
ภายในระยะเวลาไม่นานพันได้เลื่อนขึ้นมาเป็นหัวหน้าช่างซ่อมรถในอู่ เนื่องจากฝีมือที่ดีและขยันถูกใจเฮียเจ้าของ ส่วนดาวก็มาหาทุกวันทั้งสองคนต่างไปมาหาสู่ที่บ้านของทั้งคู่เสมอ
พันเริ่มมีงานหนักมากขึ้น คงเป็นเพราะได้เลื่อนมาเป็นหัวหน้าคนจึงทำให้เขาไม่มีเวลาให้ดาว เวลาดาวมาหาก็บอกเพียงว่าให้นั่งรอก่อน จนหลายครั้งดาวน้อยใจกลับไปก่อน
แต่สิ่งที่พันสังเกตเห็นคือร่างกายของดาวซูบผอมลงไปมาก หรือว่าเธอจะคิดมากที่มันไม่มีเวลาให้ แต่เอาเถอะสิ่งที่ทำอยู่ดาวคงรู้ว่ามันกำลังสร้างตัวเพื่อไปขอแต่งงานแล้วอยู่เป็นครอบครัวที่สมบูรณ์
ข่าวดีต่อมาคือเฮียเจ้าของอู่บอกว่าอยากจะวางมือแล้วจะยกอู่นี้ให้พันเป็นเจ้าของ นั่นยิ่งทำให้พันบ้างานมากขึ้นไปอีก ทำงานหามรุ่งหามค่ำ แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะโทรหาดาวอยู่ น้ำเสียงของเธอเศร้าซึมไม่สดใสเหมือนเดิม พันเลยตัดสินใจว่าคืนนี้จะขับรถพาเธอไปกินข้าวนอกบ้านกัน เธอดีใจมากบอกให้รีบมา
หลังจากวางสายไม่นาน ก็มีลูกค้าประจำเอารถมาซ่อม คิดอยู่ว่าจะไปไหมที่นัดไว้ แต่สุดท้ายมันก็ไป พาเธอไปกินข้าวร้านอาหารริมแม่น้ำบางปะกง ดาวยิ้มหวานอย่างมีความสุข
พันเดินไปเข้าห้องน้ำแล้วมีข้อความเข้าที่เพจเจอร์ มันเปิดอ่านเสร็จแล้วเงยหน้ามามองที่ดาว สิ่งที่เห็นคือเธอไอจนตัวหอบ
พันรีบเดินไปหาดาวพบว่ามีเลือดออกจากปากและจมูก พันห่วงเธอมากถามว่าเป็นอะไรทำไมไม่บอก ดาวบอกไม่สบายเฉยๆกลับไปพักผ่อนก็หายแล้ว พันจึงเช็คบิลแล้วพาเธอกลับ
ในระหว่างทางเธอขอร้องเขาว่ามาหาหน่อยได้ไหมเหมือนตอนที่เริ่มคบกัน อย่าทำงานหักโหมเธอเป็นห่วง พันก็บอกว่างานผมเยอะมากทั้งรถทั้งลูกน้อง ดาวเลยแต่ร้องไห้
แล้วจู่ ๆ ไม่รู้ว่าอะไรเข้าสิงใจพัน มันรู้สึกรำคาญเธอ ไล่ลงจากรถเวลาตอนนั้นเที่ยงคืนกว่าๆ แล้วขับรถจากไป ปล่อยเธอยืนร้องไห้ท่ามกลางความมืดอยู่อย่างนั้น ไม่ถึงสิบนาทีมันขับรถย้อนกลับมารับเธอเหมือนเดิม ดาวขึ้นรถแต่ไม่มองไม่มีคำพูดออกมาแม้เพียงสักคำ
หลังจากวันนั้นพันก็ทำงานหนักขึ้นจนมีเงินเก็บมากพอ พอที่คิดว่าจะไปสู่ขอดาวแต่งงานได้แล้ว (มันบอกผมว่าสามแสนทองสิบบาท ถ้า 15 ปีที่แล้วคือเยอะมากนะครับ)
วันที่จะไปขอเจอเพียงเดือนน้องสาวของดาวอยู่ที่บ้าน จังหวะเดียวกันกับที่พ่อแม่ดาวกลับมา ท่านถามว่ามาหาดาวหรอพัน มันพยักหน้า เดือนร้องไห้แล้วถามว่า พี่พันไม่รู้สินะเพราะพี่ดาวสั่งว่าไม่ให้บอกพี่
พันรู้สึกใจเสียแล้วถามว่าดาวเป็นอะไร ตอนนี้อยู่ที่ไหนจะไปหา แม่เลยบอกว่า “ดาวเป็นเนื้องอกในสมองตอนนี้กำลังจะสูญเสียความทรงจำแล้วมันส่งผลมาทำให้ประสาทตาเธอบอดมองอะไรแทบไม่เห็นแล้ว” ตอนนี้อยู่บ้านอาเธอที่จันทบุรีบ้านริมชายหาดซึ่งเป็นที่ที่เธอชอบมาก
พันนั่งลงกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ เวลาที่เขาคิดว่าสร้างตัวมันคือเวลาที่ดาวมีแต่ความหมองมัวอยู่ในใจ ความทรงจำที่เหลือของเธอจะยังมีเขาหลงเหลืออยู่บ้างไหม
มันถามแม่ว่า “ผมจะไปหาดาวพาผมไปหน่อยได้ไหม” แม่กับดาวจึงอาสาบอกพรุ่งนี้เช้าจะพาไป พันนอนร้องไห้ทั้งคืนอยากเอาเงินมากมายที่มีซื้อเวลาคืนกลับมาแต่คงทำไม่ได้แล้ว
รุ่งเช้าออกเดินทางไปถึงบ้านอาดาวเกือบบ่ายสองโมง ทันทีที่อาเห็นหน้าพัน พูดว่าคนนี้เองที่ดาวเอารูปถือไว้ในมือตลอดเวลา แม้เธอจะมองไม่เห็นแต่ภาพของพันยังคงอยู่ในหัวใจเธอเสมอมานี่คงเป็นความทรงจำสุดท้ายที่เธออยากจำ
พันน้ำตาคลอถามว่าตอนนี้ดาวอยู่ไหน อาชี้ไปที่ชายหาดที่มีผู้หญิงคนนึงนั่งมองทะเลอยู่ พันเดินไปหาน้ำตาคลอ เขาไม่พูดอะไรแต่ดาวได้ยินเสียงคนเดินมาเลยพูดว่า “อาคะ ดาวหิวข้าวแล้วค่ะ พาไปกินหน่อย”
พันจับมือเธอเดินกลับบ้าน อาถามว่าจะกินอะไรวันนี้ ดาวบอกอยากไปกินอาหารตามสั่งริมหาด อาบอกว่าเดี๋ยวพาไปนะ แต่ความจริงพันเป็นคนพาไป
พอถึงร้านดาวบอกว่าเอาเหมือนเดิมนะคะอา พันเดินไปสั่งแล้วกลับมานั่ง พอจานข้าวมาวางดาวตักเข้าปากคำแรกแล้ววางช้อนลงพูดว่า “อา ดาวบอกแล้วว่าไม่กินข้าวผัดปู!” พันเอามือกุมมือเธอไว้ อีกมือก็เอามาจับผมเธอทัดไว้ที่หู ดาวน้ำตาร่วงพูดออกมาสามคำ
“พันใช่ไหม?”
“ผมขอโทษดาว ผมขอโทษ”
เธอเอามือมาจับแขนจับหน้าตาเขา “พันจริงๆด้วย มีเวลาให้ดาวแล้วใช่ไหมคะ”
“มีแล้วครับดาว ต่อไปนี้ทุกนาทีมันจะเป็นของคุณ”
ทั้งสองกอดกันร้องไห้ด้วยความคิดถึง หลังจากวันนั้นพันไปเซ้งอู่แล้วมาอยู่ดูแลดาว โชคร้ายถัดมาเดือนนึงดาวสูญเสียความจำอย่างถาวร เธอจำอะไรไม่ได้แต่ยังคงยิ้มให้พันเสมอ เดือนถัดมาเลือดออกในสมองเยอะมาก เธอจากโลกนี้ไปอย่างสงบ
พันได้แต่เสียดาย เคยคิดว่าเวลายังไงก็เพียงพอ แต่ถ้าไม่มีเวลาให้กัน เมื่อนั้นเวลาเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ มีคนที่รักหมั่นไปหา บอกรัก คิดถึง เป็นห่วง บอกฝันดี พูดไปเถอะครับ มันดีต่อใจคนที่รักเรา อย่ารอให้สายเกินไปจนไม่มีเวลาบอกกัน…ปล.ปัจจุบันพันไปอยู่ที่เกาหลีถาวรแล้วครับ…….
เครดิตเรื่อง : หาญ ใจสิงห์
