เรื่องนี้ โพสต์ไว้โดยท่านพุทธวิริโย ภิกขุ เป็นประสบการณ์ของพระรูปหนึ่งที่ท่านพาญาติโยมไปทำบุญเมื่อประมาณ พ.ศ. ๒๕๕๐ เพื่อ อุทิศส่วนกุศลให้แด่สรรพวิญญาณคนไทย ที่สถิตย์อยู่ ณ อุทยานประวัติศาสตร์กำแพงเพชร (เขตอรัญญิก) และบริเวณใกล้เคียง
จุดมุ่งหมายเพื่อเพิ่มบุญกุศลและส่งวิญญาณเหล่านี้ให้ไปผุดไปเกิดเป็นมนุษย์ต่อไป
ซึ่งวิญญาณคนไทยเหล่านี้ บ้างก็เป็นทหารเก่า บ้างเป็นชาวบ้าน บ้างเป็นชาววัง บ้างเป็นชาววัดผู้ปฏิบัติธรรม ซึ่งชาวไทยเหล่านี้ เวลาว่างจากทำไร่ทำนาก็มาปฏิบัติธรรม ณ บริเวณวัดเหล่านี้
วิญญาณเกือบทั้งหมดที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ ส่วนใหญ่เสียชีวิตจากสงครามในตอนเสียกรุงครั้งที่ ๒ เพราะถูกศาตราวุธของผู้รุกรานปลิดชีพ
ดังนั้น แม้ว่าหลายวิญญาณจะเคยเป็นมนุษย์ที่ดี แต่ในขณะที่เสียชีวิต ดวงจิตเศร้าหมอง (ตายโหง) จึงไปสุ่คติโลกสวรรค์ไม่ได้ (จิตฺเต สงฺกิลิฏฺเฐ ทุคฺคติ ปาฏิกงฺขา) วิญญาณจึงติดอยู่ในบริเวณนี้ รอพบญาติในอดีตชาติมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้
ก่อนเดินทางไปทำบุญประมาณ 1 อาทิตย์ ระหว่างเวลา ๑๐.๐๐ น. ท่านได้นั่งรับแขกที่พระอุโบสถวัดอินทาราม เพื่อรับสิ่งของและจตุปัจจัยจากผู้มีจิตศรัทธาร่วมบริจาคอาทิ พระพุทธรูป ผ้าไตร สังฆทาน และธงธรรมจักร เป็นต้น เพื่อนำไปทำบุญตามวันที่กำหนดไว้
หลังจากญาติโยมชุดแรกกราบลากลับไป ท่านผลอยหลับไป แล้วฝันทันที ในความฝันนั้นชัดเจนมาก จนรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นเรื่องจริง
ในความฝัน ท่านได้นั่ง ณ สถานที่แห่งหนึ่ง สักพักมีคนจำนวนหลายพันนายเข้ามากราบ สังเกตการแต่งตัวก็รู้ว่าไม่ใช่คนไทย
เมื่อเพ่งมองอย่างละเอียดจึงเห็นว่าหัวหน้าคณะเป็นทหารพม่าโบราณ ส่วนลูกน้อง แต่ละคนมีใบหน้าซูบซีดเหมือนผีดิบซอมบี้ แต่งตัวซอมซ่อ เหมือนคนมีทุกข์ เมื่อพวกเขากราบเสร็จแล้ว
หัวหน้าคณะ(ทหารพม่า ) : “ท่านครับ ได้ข่าวว่าวันอาทิตย์ที่ ๑๘ มีนาคมนี้ คณะของพวกท่านจะไปทำบุญที่อุทยานประวัติศาสตร์กำแพงเพชรใช่ไหมครับ”
พระ : “ใช่ จะไปทำบุญอุทิศส่วนกุศลแด่วิญญาณชาวไทยให้ไปผุดไปเกิด”
หัวหน้าคณะ(ทหารพม่า) : “ท่านครับ ช่วยบอกลูกศิษย์ท่านให้อุทิศส่วนกุศลให้พวกผมด้วยครับ”
พระ : “พวกโยมเป็นใคร มีความเกี่ยวพันอะไรกับสถานที่ตรงนั้น”
หัวหน้าคณะ (ทหารพม่า) : “ผมเป็นทหารพม่าที่มารบและเสียชีวิต ณ บริเวณนั้นครับ”
พระ : “อ้าว เป็นทหารพม่า มาฆ่าฟันคนไทยแล้วยังจะมาขอส่วนกุศลกับพวกเขาอีก ถามจริง ๆ เถอะ ที่โยมมารบกับไทยนี่ เต็มใจมาหรือเปล่า ?”
ทหารพม่า: “เปล่าครับ พวกผมถูกเกณฑ์มา ทุกคนต่างก็มีลูกมีเมียและห่วงครอบครัวกันทั้งนั้น แต่ขัดพระบรมราชโองการกษัตริย์พม่าและพวกแม่ทัพผู้บ้าอำนาจไม่ได้
ถ้าพวกผมไม่มารบ หัวขาดตั้งแต่อยู่หงสาวดีแล้วครับ เวลาชนะศึก พวกผมก็ไม่ได้เป็นวีรบุรุษ เวลาแพ้ก็เป็นผีไม่มีญาติ”
พระ : “ในเมื่อพวกโยมอยู่บริเวณนี้มานานตั้ง ๒๐๐ กว่าปีแล้ว เวลาคนไทยทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้สรรพวิญญาณ ไม่ได้รับหรอกหรือ ?”
วิญญาณทหารพม่า : “ส่วนใหญ่ไม่ค่อยได้รับหรอกครับ เพราะถึงแม้คนไทยจะทำบุญบ่อย แต่พอถึงตอนกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล จิตจะกั๊กบุญไว้ อุทิศบุญให้แต่พวกเดียวกัน ไม่ยอมอุทิศให้ทหารพม่าอย่างพวกผมหรอกครับ เพราะความเกลียดชังที่มีมาแต่เดิม…..
…..ท่านครับ วิญญาณชาวไทยที่อยู่บริเวณนี้ลำบากแค่ไหน พวกผมลำบากยิ่งกว่านั้นหลายสิบเท่า เพราะพวกผมแทบจะไม่มีใครนึกถึงและทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เลย พวกผมจะได้รับส่วนกุศลก็ต่อเมื่อมีคนดีมาก ๆ ทำให้เท่านั้น”
พระ : “แล้วโยมเป็นนายทหารมียศชั้นไหน ?”
วิญญาณทหารพม่า : “ยศของผมถ้าเทียบกับปัจจุบันก็อยู่ประมาณนายพันครับ”
พระ : “แล้วพวกแม่ทัพพม่าไปไหนกันหมด”
วิญญาณทหารพม่า : “พวกแม่ทัพ ถ้าไม่ไปสวรรค์ก็ไปนรกกันหมดแล้วครับ ที่ท่านเห็นอยู่นี้เป็นพวกทหารชั้นผู้น้อยและชาวเมืองที่ถูกเกณฑ์มาจากหัวเมืองต่าง ๆ พวกนี้มีหน้าที่ทำนาและส่งเสบียงแก่กองทัพ พวกนี้ไม่ได้มีจิตโหดร้าย ไม่ได้คิดร้ายต่อคนไทย ดังนั้นเมื่อตายไปจึงไม่ไปนรก แต่ติดขัดอยู่บริเวณนี้ รอผู้มีบุญทำบุญให้”
พระ : “แล้วพวกเขาจะเชื่ออาตมาหรือ ? เพราะคนไทยส่วนใหญ่เกลียดพม่ามาก”
วิญญาณทหารพม่า : “เชื่อครับ แต่ถ้าท่านอธิบายให้พวกเขาฟัง และอีกอย่าง คณะลูกศิษย์ท่านเป็นผู้มีจิตบริสุทธิ์ เมื่อพวกเขาทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลมาให้ พวกผมจะหลุดพ้นจากความยากลำบากในทันที”
พระ : “ อาตมาจะบอกเขาให้”
ก่อนลากลับ วิญญาณทหารพม่ากล่าวอีกว่า “ท่านครับ ท่านเป็นพุทธ พวกผมก็เป็นพุทธ ถ้าชาวพุทธไม่ช่วยชาวพุทธ แล้วใครที่ไหนจะมาช่วยเราละ ???”
…ใช่ ค่ะ… คนไทยส่วนใหญ่จะถูกสอนให้ โกรธ เกลียด ตั้งแต่เด็ก สมัยเด็กตอนเรียนประวัติศาสตร์ ก็เคยรู้สึกว่า ไม่ชอบ มีอคติกับชนชาตินี้
แต่พอมารู้ว่าอะไร เป็นอะไรมากขึ้น ทำให้ได้คิดว่า เวลาเราชนะศึก เราก็กวาดต้อนผู้คนเค้ามา พอเค้าชนะ เค้าก็กวาดต้อนผู้คนเราไป ที่เค้าเรียกว่าเทครัว
กว่าจะมาถึงตอนนี้ผ่านมาตั้งหลายร้อยปี ก็ไม่รู้ว่าผสมกันทางชาติพันธุ์ แทบจะแยกไม่ออกแล้วมั้ง เลยเลิกเกลียด เลิกโกรธนานแล้ว
ก็น่าเห็นใจ ทหารระดับชั้นผู้น้อย ทั้งทหารไทย ทหารพม่า เพราะบางรายก็ไม่ได้เต็มใจมารบ ต้องจากลูกจากเมีย จากบ้านเกิดเมืองนอน
ยิ่งมาตายนอกบ้านเกิด เมืองนอน อย่างนี้ด้วย ยิ่งลำบากใหญ่ ไม่มีใครอุทิศบุญไปให้ ทำให้นึกถึงบรรพชน บรรพบุรุษไทยที่ต้องไปตายอยู่ที่โน่นเหมือนกัน
ว่าแต่ แกเข้าใจพูดทิ้งท้าย ให้รู้สึกเห็นใจ “ท่านครับ ท่านเป็นพุทธ พวกผมก็เป็นพุทธ ถ้าชาวพุทธไม่ช่วยชาวพุทธ แล้วใครที่ไหนจะมาช่วยเราละ ???”
พูดหยั่งงี้ ถ้าไม่อุทิศบุญให้ ก็ใจดำเกินไปแล้ว
ปล.สำหรับแอดก็สงสารพวกเขานะครับ ถูกเกณฑ์มา แถมยังต้องจากลูกเมียและบ้านเกิดของตัวเองมาทำศึกกับเมืองอื่น แถมตายแล้วยังวนเวียนอยู่ในสถานที่ที่เขาตายอีก เห้ออ สงสาร
เครดิต : บอร์ดพลังจิต
