Home กระทู้ผีพันทิป หนูชื่อ..”ไพริน” หาไม่เจอหรือเธอไม่มี

หนูชื่อ..”ไพริน” หาไม่เจอหรือเธอไม่มี

หนูชื่อ..”ไพริน” หาไม่เจอหรือเธอไม่มี
ไพริน

“คุณ..คุณครับ  เช้าแล้วตื่นเถอะเดี๋ยวไปทำงานสาย” เสียงปลุกแผ่วเบาข้างหู หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมา ชายปริศนาคนนี้มาอีกแล้ว คนที่เธอไม่เคยเห็นหน้า แต่กลับว่ารู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่เขามา 

ฉันชื่อ..”ไพริน” เป็นเด็กกำพร้าเติบโตมาจากสถานเลี้ยงเด็ก ฉันไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่ แต่ฉันก็ไม่เคยคิดโทษท่านเลย

ฉันมีครอบครัวหนึ่งอุปการะให้ทุนฉันเรียน ฉันไม่เคยได้เห็นหน้าผู้มีพระคุณของฉัน แต่ก็ตอบแทนด้วยการตั้งใจเรียนจนจบปริญญา แล้วฉันสัญญาว่าจะกลับมาช่วยเหลือน้องๆที่อยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเช่นกัน

หลังจากเรียนจบมาได้หกเดือน ฉันได้งานทำเป็นพนักงานต้อนรับในศูนย์การค้า การเป็นคนหน้าตาดีก็มีคนมาสนใจ คนเข้าหาฉันด้วยความจริงใจก็คงจะมี แต่ฉันกลับรู้สึกว่าเขาคิดหวังอย่างอื่นมากกว่า

ในวันหนึ่งฉันเลิกงานดึก เดินกลับไปที่หอพักเกือบท้ายซอย ผ่านวงเหล้าของพวกวัยรุ่นก็ผิวปากแซว ฉันไม่ได้ให้ความสนใจใดๆ รีบเดินไปให้เร็วที่สุด คำไล่หลังมาทำให้ฉันต้องตกใจ

“ใส่ชุดกระโปรงสั้นส้นสูงโคตรน่าจัดเลย  เอาไหมวะพวกมึง!!”

จริงอย่างเขาว่าส้นสูงมันไม่สามารถเดินย่างก้าวได้เร็วเลย ฉันหันไปมองมันเริ่มตามหลังมา แต่แล้วฉันก็ได้ยินเสียงมันพูดว่า

“เสียดายชิบหาย…  แฟนเสือกดันมารอรับ..หล่อซะด้วย!”

ฉันก็แปลกใจแต่ไม่ได้ยินเสียงเดินตามมาแล้วจริงๆ ฉันสงสัยคำที่เขาบอกว่าแฟนมารอรับคืออะไร?

คืนนั้นฉันเข้านอนกำลังจะหลับ ในภวังค์นั้นรู้สึกเหมือนกับมีใครเดินเข้ามา คล้ายดังเป็นผู้ชายสูงโปร่งแขนขายาว ร่างนั้นค่อยๆนั่งลงคุกเข่าข้างเตียง มือหนึ่งจับมือฉันอีกมือเอื้อมมาลูบผมและไล่นิ้วมาที่ใบหน้าฉันอย่างอ่อนโยน เหมือนมีเสียงของเขาข้างหูว่า

“พักผ่อนนะครับ  ไม่ต้องกลัวสิ่งใดเพราะผมจะดูแลคุณเอง”

เพียงเท่านั้นน้ำตามันก็รินไหล ฉันที่เหนื่อยจากปัญหามากมายที่ทำงาน ทั้งคำเหยียดหยามว่าเป็นลูกกำพร้า เหมือนดังคำพูดนี้มีค่ามากจริงๆ ฉันหวังว่าจะฝันถึงเขา แต่ไม่เลย..

ไม่เคยมาให้เห็นแม้เพียงเสี้ยว สิ่งเดียวที่ชัดเจนคือสัมผัสเสียงและแผลเป็นรูปเปลวไฟหลังมือซ้าย

ที่เขาคงต้องการให้เห็นเท่านี้

ดูเหมือนคำสัญญาว่าจะดูแลฉัน มันไม่ได้หลอกลวง ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาคราวเคราะห์ใด ก็เหมือนมีใครมาช่วยเสมอ ครั้งหนึ่งฉันถูกหัวหน้าว่าทั้งที่ไม่ผิด เดินร้องไห้ออกมาบนถนน รู้สึกเหมือนมีมือใครดึงกลับเข้ามาฟุตบาธ แล้วล้มลงตรงพุ่มหญ้าพอดี

มีคนรีบเดินมาถามตอนที่ฉันยังคงตกใจอยู่ เจ้าของรถเดินมาถามเป็นอะไรมากไหม? ฉันได้แต่บอกว่าไม่เป็นอะไรค่ะ และกำลังจะยกมือไหว้ขอโทษ เขาบอกไม่เป็นไรแฟนน้องเขาไปขอโทษแล้ว นี่เขาช่วยน้องเสร็จก็เดินไปหาพี่เอง  ฉันก็ถามว่าแฟนหนูเหรอคะ? อยู่ไหนตอนนี้?

เขาก็หันมองรอบข้างไปมา บอกไม่เห็นละคงไปซื้อยามาให้น้องหรือเปล่า ฉันถามว่าเขาหน้าตาเป็นไง?

เขาคงสงสัยเพราะคิดว่าเป็นแฟนกัน ทำไมต้องถามรูปร่างหน้าตา  แล้วเขาก็บอกว่า หล่อ สูง แขนขายาว ที่สำคัญพี่เห็นหลังมือซ้ายมีแผลเป็นด้วย น่าจะเป็นดวงไฟเล็กๆ

ฉันร้องไห้อีกแล้ว น้ำตาไม่รู้มาจากไหน คุณเป็นใครกัน? ทำไมไม่มาให้ฉันเห็นหน้าบ้างเลย 

หลายค่ำคืนฉันนอนไม่หลับ เพราะคิดถึงเขา เขาที่ดูแล รักและเอาใจใส่ บางครั้งในตอนเช้าที่ฉันตื่นสาย ก็จะมีเสียงปลุก เมื่อฉันลืมตาก็เห็นฝ่ามือเปลวไฟกุมมือฉัน แม้ในวันที่ฉันไม่สบาย เขาก็จะปรับแอร์หรือเตรียมนมใส่แก้วไว้ เหมือนจะมานั่งกุมมือฉันทั้งคืนอยู่อย่างนั้น

ยิ่งนานวันยิ่งผูกพัน ฉันคิดว่าตอนนี้ฉันรักเขาแล้ว รักคนที่ไม่มีตัวตนหรือนี่อาจเป็นภาพที่ฉันสร้างขึ้นมา เพราะการความรักเมื่อตอนเป็นเด็กหรือเปล่า? แต่ถ้าเขามีจริง สงสารฉันได้ไหม ฉันอยากเจอเขาจริงๆ

ฉันกลับไปที่สถานเลี้ยงเด็กอีกครั้ง เอาเงินไปให้ เอาขนมไปแจกน้อง ระหว่างทางจะไปห้องน้ำ ฉันเห็นคุณป้าคนหนึ่งกำลังจะเป็นลม จึงเข้าไปประคองท่านไว้ นำยาให้ท่านดมจนอาการดีขึ้น

คุณป้าขอบคุณฉันมากมาย บอกไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยให้แต่ลูกชายมา เมื่อสิบห้าปีฉันก่อนได้รับอุปการะเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเป็นเด็กดี,หน้าตาน่ารักแถมตั้งใจเรียน นี่ก็น่าจะเรียนจบออกจากที่นี่ไปแล้ว ป่านนี้คงมีงานทำเลี้ยงตัวเองได้แล้ว

ฉันยกมือไหว้ที่คุณป้าเป็นคนดีมีเมตตา การอุปการะให้ทุนเรียนต้องใช้เงินมากทีเดียว ท่านยิ้มแล้วบอกว่าที่มั่นใจเพราะลูกชายบอกมา เขาจะเป็นคนเอาเงินค่าใช้จ่ายมาให้แทน ครึ่งหนึ่งคือเงินเดือนของเขาเองด้วย ดูท่าเขาจะชอบเด็กสาวคนนี้นะหนู เห็นกลับมาทีไรก็ยิ้มมีความสุขทุกที

ฉันยิ้มแล้วถามว่าท่านว่า “แล้ววันนี้เขาไม่มาหรือคะคุณป้า?” ท่านหน้าเจื่อนลงไปถอนหายใจ แล้วหยิบกระเป๋าถือออกมา มีรูปถ่ายอยู่สีห้าใบ เป็นรูปผู้ชายสูงโปร่งหน้าตาดี กำลังกอดคุณป้าและยิ้มให้ท่าน

แต่ฉันมาสะดุดรูปสุดท้ายที่เขาเอามือเก็กหล่อ หลังมือซ้ายของเขามีแผลเป็นรูปเปลวไฟ พร้อมกับเสียงคุณป้าพูดขึ้นมาว่า “ลูกชายป้าเสียไปปีกว่าแล้ว!! รถชนตอนจะมาที่นี่จ้ะ”

ฉันก้มหน้าเอามือปิดหน้าร้องไห้อีกแล้ว คุณป้าถามว่าเป็นอะไรหนู? ฉันแน่ใจว่าคนนั้นคือเขา คนที่บอกจะดูแลฉันให้ปลอดภัย

คุณป้าบอกว่า รู้ไหมลูกชายป้าคนนี้ก่อนเขาเสีย เขามาบอกว่าเขารักน้องคนนั้น คนที่ครอบครัวรับอุปการะ แต่ป้าไม่ทันได้มาเห็นหน้าหนูคนนั้นเลย เพราะเขาบอกเองว่าจะพาป้ามาดู รู้แค่ว่าเธอชื่อ..”ไพริน”…

แปลว่าตั้งแต่เขาเสียไป เขาก็มาคอยดูฉันอย่างนั้นหรือ เขาคอยอยู่เคียงข้างฉันตลอดมา “ลูกชายป้าถ้าเขารักใคร  เขาจะดูแลและรักเอาใจใส่มากเลยนะ  เสียดายป้าไม่ได้เห็นหนู ไพริน คนที่เขารัก คงจะน่ารักอย่างที่เขาบอกมา”

ฉันเอื้อมมือไปกุมมือท่านแล้วพูดว่า “ตลอดเวลาปีกว่าที่ผ่านมานี้  หนูมักเห็นว่ามีผู้ชายปริศนามาดูแลหนู

รักและปลอบโยนให้กำลังใจ  หนูมีโอกาสได้ยินแค่เสียงกับความรู้สึกเท่านั้น  แต่สิ่งที่เขาให้หนูเห็นชัดเจนที่สุดคือ แผลเป็นรูปเปลวไฟหลังมือซ้ายเขา”

 “หนูชื่อ..”ไพริน”..  เด็กคนนั้นเองค่ะคุณป้า”

ท่านยิ้มแล้วดึงตัวฉันที่ยังร้องไห้มากอดไว้ แล้วบอกว่าพรุ่งนี้หนูว่างไหมลูก? ไปไหว้ศพเขากัน 

วันต่อมาฉันยืนอยู่ หน้าหลุมศพเขา ใบหน้าเขาหล่อเหลามีความเศร้าแฝงเล็กน้อย ฉันได้แต่เอามือจับรูปหน้าศพ สัมผัสได้ว่ามีมือมากุมแล้วอีกมือโอบเอวฉันไว้ เสียงอันคุ้นเคยพูดว่า

“ผมจะอยู่ดูแลคุณอย่างนี้เรื่อยไป  และจะจากไปเมื่อคุณเจอคนที่ดีหรือไม่ต้องการ”

ฉันคุกเข่าลงไป คำว่ามีวาสนาไม่ถึงกันมันคงเป็นเช่นนี้เอง ฉันรักเขาคนที่ไม่มีตัวตน แต่เมื่อได้รู้ว่าเขาเป็นใคร กลับกลายเป็นว่าเขาได้จากโลกนี้ไปแล้ว

ทุกวันนี้ฉันเริ่มเปิดใจรับใครบางคนเข้ามา เพราะไม่อยากให้เขาติดอยู่กับฉันอย่างนี้ จริงๆฉันก็ยังรักเขาอยู่มาก ฉันรู้ว่าเขาก็ยังคงเฝ้ามองดูฉันอยู่เสมอ อาจแค่มองอยู่เพียงข้างหลังก็ตาม หวังว่าความรักที่คุณมีจะช่วยคัดคนดีๆ มาให้ฉันด้วยนะคะ

เครดิตเรื่องเล่า..หาญ ใจสิงห์ เนื้อเรื่องโดย “ไพริน รินนภา”

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here