ผมพอทราบบ้างนะครับว่า มีรถส่งคนขึ้นไปข้างบนเขาคิชกูฎ ตกเขากันหลายคันเมื่อนับรวมกันหลายๆปีแต่ไม่ค่อยมีคนรู้กัน ขนาดคนในตัวเมืองจันเองยังไม่ค่อยรู้กันเลย แต่ผมมีเพื่อนเป็นคนพื้นที่ มันมาบอกผม ประกอบกับเพื่อนอีกคนมันเป็นลูกจนท.ป่าไม้ที่นั่น มันก็เคยพูดให้ผมฟังอยู่ว่ามีรถตกเขาด้วยผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพราะคนพื้นที่พูดให้ผมฟังถึงสองคน
จนวันนึงมันชวนผมเดินขึ้น เดินจากเขื่อนพลวงไปถึงยอดเขา ไม่รู้กี่กิโลครับ ขาขึ้นไม่ได้นั่งรถ เลยเดินอย่างเดียว ขึ้นตอน 3 ทุ่มกว่า ๆ ถึงยอดตี 1 ระหว่างทางเดินขึ้นมีเพื่อนผมคนนึงสมมติว่าชื่อ เอ มันเป็นคนเห็นพวกสิ่งลี้ลับบ่อยมาก ๆ มันเห็นชายคนนึงใส่ชุดสีเทา ๆ อยู่ตรงอีกฟากนึงของเขื่อนมันก็ไม่ได้คิดอะไร(พวกผมยืนอยู่ตรงศาลครับคนเคยไปหรือคนแถวนั้นจะรู้)
ก่อนขึ้นผมให้ผ้ายันต์ท่านพ่อเขียนกับเพื่อนผมไว้ ไอ้เอนี่ตอนขึ้นทุลักทุเลมาก สะดุดบ้างหนามทิ่มบ้าง โดนทิ่มจนปวดมือชา ผมก็ต้องเป่าถอนพิษออกให้มันถึงหาย แต่ไม่ได้เอาหนามออก ตอนเดินขึ้นแรก ๆ ก็ไม่เจออะไร สักพักหนึ่งผมมองเห็นรอยเท้าอะไรก็ไม่รู้ ไม่ใช่รอยเท้าของคน มันมีสี่นิ้วคล้าย ๆ สัตว์ตระกูลแมว และรอยเท้ามันยังใหม่ ๆ อยู่ไม่น่าใช่รอยของเสือโคร่ง เพราะมีขนาดเล็กกว่าฝ่ามือผมได้ประมาณครึ่งฝ่ามือ
รอยมันยังใหม่อยู่นะครับ เป็นรอยบนดินเปียก ๆ เลย ตอนนั้นขึ้นไปก็มีลื่นกันบ้าง พยุงกันไป ผมก็เลยคิดดูว่าเขาเปิดเขาปิดป่านิ แล้วจะมีสัตว์เข้ามาได้ยังไง ซึ่งคำถามที่ผมเคยถามเพื่อนที่เป็นคนพื้นที่ก่อนขึ้นเขาว่าเสือสมิงที่คิชกูฎเป็นเสือที่กินคนเข้าไปมากหรือเป็นคนเรียนวิชาสมิง มันตอบกลับว่าเป็นคนที่เรียนวิชาสมิงแล้วมันผิดคำครู แล้วก็ถามต่อว่าเขตป่าที่สมิงอยู่มันอยู่ตรงไหน (เป็นเขตป่าอาถรรพ์ของคิชกูฎ)มันบอกว่าอยู่หลังจากเขาไปห้ากิโล
ผมนึกถึงคำถามพวกนี้ ที่ผมเคยถามมันไปทันที แล้วรีบเร่งให้เพื่อนทุกคนรีบเดินขึ้นไป เรามีทั้งหมดห้าคนนะครับ เดินต่อไปอีกสองวา ก็เจอรอยเท้าของคนที่ไม่ใส่รองเท้าปะปนอยู่กับรอยเท้าของเสือ ตอนนั้นผมมั่นใจว่ามันเป็นเสือแน่ ๆ แต่ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันขึ้นมายังไง แต่มันไม่ใช่เสือธรรมดาแน่นอน ผมก็เลยหยุดดูส่องไฟแล้วส่องไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นอะไร ผมก็เร่งให้ขึ้นไปกันต่อ ไอ้เพื่อนผมที่ชื่อเอนี่แหละครับที่ให้ผ้ายันต์มันไว้เนี่ย
มันหันไปเห็นชายที่ผมบอกไปข้างต้น ที่ใส่ชุดสีเทา วิ่งขึ้นตามมันมาเร็วมาก ๆ มันบอกว่าหน้าตาแกเหมือนฟกช้ำ ตาแดงก่ำ ไม่ใส่รองเท้า วิ่งบ้างกระโดดบ้าง ตามมันมาอย่างเร็ว มันรีบวิ่งแทรกผมเข้าไป ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ให้มันไปก่อนจังหวะนั้นผมก็ต้องไปอยู่หลังแทนมัน (ตอนแรกมันอยู่คนสุดท้ายผมเดินคนที่สี่)
พอมันขึ้นไปได้สักพัก ผมรู้สึกว่ามีอะไรมาเบียดผมขึ้นไปจากทางด้านขวา ดีที่ไม่ตกเขาเบียดไม่แรงมากเท่าไร แต่เกือบเสียหลักผมหยุดสักพัก แล้วก็ดูว่ากระเป๋ามันเกี่ยวอะไรรึเปล่า จริง ๆ มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยครับ แต่พยามข่มใจตัวเองไว้ว่าอย่าไปกลัวมัน ก็แค่เกี่ยวโดนอะไรสักอย่าง (ผมก็ไม่รู้หรอกเพิ่งมาประติดประเรื่องตอนเช้าที่ลงจากหลังจากที่เพื่อนผมมันเล่าให้ฟังแต่ใจก็หวั่น ๆ เหมือนกัน) ตอนนั้นนึกถึงเสือหลวงพ่อคงกับชายผ้าถุงแม่ ให้ช่วยปกป้องคุ้มครองด้วย
จังหวะนั้นผมเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดี ก็เลยรีบ ๆ เร่งเดินขึ้นไป จนเจอคนอีกกลุ่มนึงก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อย เดินต่อไปอีกประมาณสิบวาได้ จู่ ๆ ไอ้เอมันก็ลื่นลงดื้อ ๆ ซะงั้นผมก็เลยเดินเข้าไปพยุงมันขึ้นมา เอาน้ำให้มันกินแล้วก็มีพี่คนนึงเอายาดมมาให้ ก็ขอบคุณไปตามประเพณี มันบอกว่าตอนทีมันลื่นมันไม่ได้ลื่นเองหรอก คือตอนแรกมันสะดุดหินแล้วมันจะล้มมันก็หาอะไรมาจับไว้ได้ แต่กลับรู้สึกว่ามีคนมาดึงตรงบริเวณหน้าแข้งให้มันลื่นล้มลงไปนอน
สภาพที่ผมเห็นคือขาข้างนึงพับ อีกข้างนึงมันเหยียดอยู่ รองเท้าหลุดออกข้างนึง ที่มันใส่ไปเป็นรองเท้าผ้าของ adidas นะครับ ไม่ได้ถามรุ่นแต่มันไม่ได้ใส่อีแตะไปแน่นอน เพราะเดินขึ้นเขาผมก็ไม่ได้สงสัยอะไร ขึ้นถึงยอดก็ลงมาด้วยดี แต่ขาลงผมนั่งรถลงครับ ไปตรงตลาดหาอะไรกิน ไม่เดินแล้วล้ามาก ๆ ผมไม่ได้กินข้าวเย็นก่อนขึ้นด้วย แต่คนอื่นมันกินกันอิ่มแล้ว พอลงมามันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้วก็เอาเรื่องมาประติดประต่อกัน ก็พอเข้าใจได้นิดหน่อย
ไอ้เอมันบอกอีกว่า เดินขึ้นที่ต้องเดินทางรถวิ่งอ่ะ มีอยู่ช่วงนึงที่ภาพมันเบลอไปหมด มองไม่เห็นใครเลยแล้วไม่ได้ยินอะไรเลยด้วย ตอนนั้นมันเกือบโดนรถขึ้นเขาชน แต่มันได้สติเพราะผมดึงมันไว้ผมเลยถามมันว่ารู้จักเรื่องตัวตายตัวแทนมั้ย มันบอกว่ารู้ แล้วผมก็บอกว่าเขาอาจจะเอาเมิงมาเป็นผีเฝ้าป่าแทนก็ได้เขาจะได้ไปเกิด ก่อนกลับผมก็บอกมันว่า ยังดีที่บารมีของท่านพ่อเขียนคุ้มหัวเมิงไว้ ไม่งั้นได้อยู่เฝ้าป่าแทนไอ้คนนั้นแน่ แล้วก็บอกให้มันไปทำบุญซะ สวัสดี…..
ขอบคุณกระทู้ผีพันทิป
