กระทู้(ผี)เขย่าขวัญ

เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับต่อและนนท์ ต่อเป็นเด็กหนุ่มที่อาศัยอยู่ในจังหวัดอุดรธานี หลังเกณฑ์ทหารต่อก็บวชเรียน 1 พรรษาและสึกออกมา ต่อไม่ได้มีอาชีพอะไร เป็นเด็กต่างจังหวัดธรรมดา ทำงานรับจ้างทั่วไป ช่วยเหลือพ่อแม่  ต่ออยากเข้ามาทำงานในกรุงเทพ พยายามหางานที่รับวุฒิ ม.6 ซึ่งค่อนข้างจะหายาก จะมีก็แค่งานพนักงานทั่วไป เช่น พนักงานเซเว่น รับจ้างทั่วไป ซึ่งงานที่รับสมัครนั้นไม่ใช่งานที่ต่อใฝ่ฝัน ต่อเปิดหางานในเฟสบุ๊คไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาเจอเพื่อนคนนึงอยู่คนละอำเภอแต่เคยเรียนมาด้วยกันตอนมัธยม เพื่อนคนนี้ชื่อว่า นนท์ ต่อจึงทักไปหานนท์ ต่อ :  นนท์กูเห็นมึงแต่งตัวดี...

ครั้งหนึ่งพระคุณเจ้าหลวงปู่ชอบ ฐานสโม และคณะศิษย์กำลังเดินทางด้วยรถยนต์จากวัดป่าแก้วชุม เพื่อกลับไปยังวัดป่าโคกมน พอออกจากวัดป่าแก้ว เบื้องต้นองค์ท่านหลวงปู่ชอบจะไปแวะเยี่ยม หลวงพ่อบุญเพ็ง เขมาภิรโต วัดถ้ำกลองเพล  พอออกจากอุดรธานีระหว่างทางบ้านปากดง เขตอำเภอเมืองอุดรธานี องค์ท่านบอกไม่ต้องแวะมัน ค่ำแล้ว องค์ท่านบอกให้คนขับรถและทุกคนแผ่เมตตา องค์ท่านก็นิ่งหลับตา.. ผ่านวัดป่าสิริสาละวันบ้านโนนทัน วัดของ หลวงปู่บุญมา ฐิตเปโม พอถึงบ้านห้วยเดื่อก่อนขึ้นภูพานน้อยหลวงปู่ชอบ ท่านยื่นมือมากดแตรรถยนต์เป็นระยะๆ  เราถามองค์ท่านว่า หลวงปู่กดทำไม ท่านบอกกดเพื่อเตือนสติให้ระวัง เราก็งง ทุกคนก็งง ท่านบอกให้มีสติอย่ากระโต้กโฮ้กฮาก...

เมื่อครั้งที่ผมเข้ารับใช้ชาติด้วยการเป็นทหารเรือนั้น   ผมได้มีโอกาสพบเพื่อนชาวใต้ผู้เป็นมุสลิมน้ำใจงามผู้หนึ่ง ผมเรียกเขาสั้นๆว่าบังดีน บังดีนเป็นคนนิสัยดี  โอบอ้อมอารี และเป็นคนมีน้ำใจต่อคนรอบข้าง  ผมชื่นชมในวิถีชีวิต และความคิดของบังดีน จึงเข้าทำการพูดคุยผูกมิตรด้วยไมตรีจิต จนเป็นที่สนิทสนมชอบพอกันในนิสัย สิ้นการฝึกในศูนย์ฝึกทหารใหม่  เหล่าทหารล้วนถูกปล่อยให้กลับไปเยี่ยมบ้าน ผมเองไม่ค่อยจะมีเงิน  จึงไม่คิดจะกลับบ้านเช่นคนอื่นๆ  ตั้งใจจะอยู่กองร้อย ทำงานแลกข้าวกินไปเพื่อรอย้ายหน่วย บังดีน มาคุยกับผมว่าไม่กลับบ้านหรือ ถึงไม่เก็บของ ผมก็บอกตรงๆว่า ผมมีเงินอยู่น้อยนิดจากเงินเดือนทหารใหม่ที่ได้ใน ศูนย์ฝึก ทั้งผมเองนั้นก็ไม่มีบ้าน  มีแต่บ้านแม่ที่อาศัยอยู่กับพ่อบุญธรรม ผมก็ไม่อยากกลับบ้านไปให้เกิดภาระใคร...

เฮ้ย…..โรงแรมทำไมใช้ผ้าปูสีแดงอ่ะ ปกติต้องสีขาวไม่ใช่เหรอ “น่ากลัวว่ะ” จูสบถกับตัวเองในใจ แต่ก็ยังถ่ายรูปต่อไป แล้วส่งไลน์ให้แม่และเพื่อนสนิท 1 คน แม่: ห้องเล็กนะ ไม่มีหน้าต่างเหรอ? จู: อืม ไม่มีหน้าต่างแบบให้ดูวิวเหมือนที่อื่นเลย มีแต่ไอ้บานเล็กๆสองบานตรงทางเดิน แม่: ให้ป้าไปรับมั๊ย? จู: ไม่เป็นไรจะ นอนแล้วนะ ฝันดีจะแม่ แม่: มีอะไรก็โทรมานะ  หลังจากคุยกับแม่เสร็จเราก็ทักไลน์ไปคุยกับแอนต่อ… แอน: เอ้ยแก….นอนคนเดียวเหรอ?  จู: อืมดิ ก็มาคนเดียวนี่หว่า จะได้หา ผช ที่ไหนมานอนด้วย แอน: อ้าวเหรอ...

เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกับตัวเองนะคะ ถึงแม้จะไม่เห็นผีตัวเป็นๆ แต่ความรู้สึกที่สัมผัสได้จากเหตุการณ์นั้นมันรุนแรงมาก มากจนถึงขนาดว่าเราจะนอนที่นี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว หลังจากรายการทีวีรายการหนึ่งประกาศว่าจะจัดคอนเสิร์ตที่ห้างเซนทรัลเวิร์ล จูก็ไม่รีรอที่จะรีบซื้อตั๋วทันที ด้วยความที่ไม่อยากรบกวนเพื่อนเลยไม่ได้รบเร้าเพื่อนคนไหนให้ซื้อตั๋วไปดูเป็นเพื่อน หรือแม้กระทั่งไม่ได้คิดจะที่ขออาศัยหอ ห้องพัก หรือบ้านเพื่อนคนไหนเลย (จูอยู่ต่างจังหวัด)  ดังนั้น หลังจากได้ตั๋วแล้ว จูจึงหาโรงแรมจาก Agoda ใช้หลักเพียงว่า ราคาไม่แพง อยู่ใกล้ห้างเซนทรัลเวิร์ล และแล้วจูก็จองโรงแรมแห่งหนึ่ง ซึ่งราคาไม่ถึงพันค่ะ ดูจากการประมาณกิโลเมตรในแผนที่แล้ว ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ จะนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างหรือเดินเอาก็คงพอไหวค่ะ ออกเดินทาง 1 วันก่อนการแสดงคอนเสิร์ต ไม่ว่าจะเดินทางขึ้นเหนือล่องใต้...

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อ 12 ปีก่อน เราชื่อจิน ตอนนั้นเราเคยมีแฟนและมีลูกด้วยกัน แต่เค้าเลิกกับเราไปตั้งแต่ลูกเราอายุได้ประมาณขวบเดียว พอเลิกกลับแฟนเก่า ก็มาเจอผู้ชายคนนึง ชื่อ บาส ซึ่งตอนนั้นเค้าเรียนอยู่ ม.กรุงเทพ ปีสุดท้าย เราอายุมากกว่าเค้า เวลาเค้าเลิกเรียน เค้าจะคอยไปรับไปส่ง หรือบางเวลาเค้าก็พาเราไปรับลูกที่เนอสเซอรี่  แต่เราคบกันได้ไม่นาน สุดท้ายบาสก็มาบอกกับเราว่าจะกลับไปคบกับแฟนเก่าที่เรียนมหาลัยมาเดียวกันและ ณ วันนี้ที่แฟนเก่าเค้ากลับมา ผู้หญิงคนนั้นโทรกลับมาบอกเราว่า “เออเนี่ย เค้าอยู่ด้วยกันแล้วนะ”   เราก็บอกว่า “อ่อโอเคค่ะ ตามสบาย...

ผมเป็นคนภาคเหนือ จ.แพร่ เป็นบ้านเกิดผม เรื่องนี้เป็นความรักความผูกพันกับเมียเก่าของผมที่เสียชีวิตไปแล้ว เมียเก่าผมชื่อ ติ๋ว ส่วนตัวผมชื่อ นพ เราแต่งงานกันได้ 6 ปีกว่าๆ ไม่มีลูกด้วยกัน แต่เราก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข จนกระทั่งเข้าปีที่ 7... ติ๋วเริ่มป่วยไม่สบาย ด้วยอาการไอและถุยน้ำลายๆอยู่บ่อย ไม่อยากอาหาร ไม่ค่อยดื่มน้ำ ผมจึงพาไปตรวจที่ รพ.แพร่ พอตรวจแล้วคุณหมอได้แจ้งว่า ติ๋วเป็นโรคภูมิแพ้ตัวเองบกพร่อง โรคเดียวกับนักร้องราชินีลูกทุ่ง พุ่มพวง...

ทั้งสามสาว​ ได้ยินเหมือนกันคือคำว่า​  ....". สร้อย"  เป็นเสียงที่เยือกเย็นมากกก​ ใครได้ยินต้องชวนขนลุกจริงๆ "สร้อยยยยย... สร้อยยยยย... คืนนั้นทั้งคืน​ สามสาว​ อันมี​ ไหม/แป้ง/เนียน​ ต้องนอนคลุมโปง​เบียดกันอยู่จนแจ้ง​ ยิ่งเนียนด้วยแล้วกลัวจนไข้ขึ้น   เพราะทั้งสามคิดว่าต้องเป็นผีของไอ้นูแน่ๆ​ เพราะเป็นเสียงของผู้ชาย​ ที่พูดคำว่า​ "สร้อย" ทั้งที่ไม่มีใครชื่อสร้อยเลย​  พอรุ่งเช้า​ เป็นวันหยุด​ ทั้งหมดนัดรวมพลกันทันที​ ที่ใต้ต้นจามจุรี(ต้นฉำฉา)​อันร่มรื่น ที่สูงใหญ่​ แผ่กิ่งก้านสาขา​ ให้ร่มเงา​ริมสนาม​...